Milieuzorg en voedselveiligheid
in de Wilhelminapolder
1995 lukte het in tien maanden om alle dijken te verhogen, terwijl daar al tien jaar
lang over gesteggeld was. Hij is lid van de VVD. maar heeft zich nooit met actieve
politiek bezig willen houden. "Dan ben je niet meer onafhankelijk en dat wil ik nu
juist wél zijn." Hij is weliswaar lid van de adviescommissie voor landbouw en voed
selveiligheid van zijn partij, maar dat is niet zozeer een politieke als wel een inhoude
lijke aangelegenheid. Hij zat ook in het bestuur van het Nationaal Park de Biesbosch.
In de polder Jannezand zou een vierde spaarbekken voor de waterwinning van de
Biesbosch aangelegd worden. Daarover werd vanaf 1991 gepraat. De familie Van
Styrum, eigenaar van de polder, had wel oren naar de verkoop van hun grond, want
uit het landbouwbedrijf viel nou niet echt veel winst te halen. Toen in 1998 de zaak
afgeblazen werd ging Jan Paul op zoek naar een andere koper. Dat werd uiteindelijk
Fortis, met de rentmeesters waarvan hij een uitstekende relatie had en nog steeds
heeft. Met de verkoop zat zijn taak er in de Biesbosch op en kon hij zich geheel aan
de Wilhelminapolder wijden. We schrijven juli 2000.
"Het leuke van de Wilhelminapolder is, dat het een bedrijf is. dat al veel heeft meege
maakt en dat nog steeds in transitie is." Als Jan Paul van Hoven dit zegt. dan doelt hij
in de eerste plaats op twee actuele thema's, namelijk die van 'het milieu' en die van
voedselveiligheid.
Hij was nog maar net in dienst bij de Wilhelminapolder toen de gemeente Goes hem
confronteerde met het feit dat hij een vergunning milieubeheer moest aanvragen. In
Jannezand kon nog volstaan worden met de verwijzing naar de Algemene Maatregel
van Bestuur (AMVB), waar akkerbouwbedrijven onder vallen. "Boeren hebben wel
iets vrijbuiterigs in zich. Je moet van hun land afblijven en ze maken zelf wel uit wat
ze doen en hoe ze het doen." Toegegeven, dit klinkt enigszins gechargeerd en bevoor
oordeeld. Jan Paul erkent dat hij wel even de gedachte had: "Wie is hier nu de baas,
de grote boerderij of de stad?" Aan de andere kant is het redelijk dat een groot land
bouwbedrijf met meerdere hofsteden en schuren, waar materialen in liggen opgesla
gen, met koelinstallaties, een mestbassin. compostopslag en zo nog een paar zaken
meer niet kan volstaan met die AMVB. Kortom, volop medewerking.
Milieuambtenaar Judy Veraart van de gemeente Goes is daar dan ook zeer over te
spreken. De Wilhelminapolder huurde de nodige deskundigheid in om alles goed op
orde te krijgen. Ook een stagiair van de Hogeschool Zeeland, een student Aquatische
Ecotechnologie. kreeg er een taak in. Later werd er een in 1998 aan het Van
Halinstituut afgestudeerde milieukundige aangetrokken. Jeroen Verschoore. Hij heeft
milieu, certificering en andere kwaliteitszorgzaken in zijn portefeuille. De zaken goed
op orde hebben. Dat past in de traditie van het bedrijf. Het is niet een kwestie van
doen omdat het moet, maar omdat het profijtelijk is.
Door contacten met de voedingsindustrie kwam het aspect van voedselveiligheid in
beeld. Ook daarin loopt de Wilhelminapolder voorop. Consumenten stellen eisen aan
hun voedsel, willen weten waar het vandaan komt, hoe het geproduceerd is. In
Europees verband bestaan er richtlijnen van EurepGAP. De naam staat voor Euro-
retailer produce working group Good Agricultural Practice. Een hele mondvol.
13
