mmsm
TrBSmni
M
i*4r
BSÈSmèTS!
ME
v§pP*
Over haar periode als staatssecretaris praat Nel met veel genoegen, maar het
is opvallend dat als het Tweede Kamerwerk aan de orde komt, haar enthou
siasme groter is. 'Ik vond het erg wennen op dat departement. Niet zozeer
inhoudelijk, maar de hiërarchie van dat ambtelijk apparaat. Het hing van de
plek in de hiërarchie af hoe er op een ambtelijk voorstel werd gereageerd.
Hoe hoger de ambtenaar, hoe serieuzer. Ik vond overigens dat lagere ambte
naren ook prima ideeën hadden'.
Ze herinnert zich ook nog dat ze in haar begindagen als staatssecretaris
behoorlijk is uitgeprobeerd. Een aantal ambtenaren wilde de krachten meten.
'Zo moest ik bijvoorbeeld, toen ik drie dagen staatssecretaris was, een
speech houden voor een vertrekkend topambtenaar. Deetman (toen minister
van Onderwijs) kon die dag niet. Ik kreeg het verzoek of ik de speech maar
even voor wilde lezen. Die speech was een ode aan de middenschool. Hét
speeipunt van het PvdA-onderwijsbeleid in die tijd. Dat was het stopaardje
op onderwijs op dat moment.
Dat doe ik dus niet, dacht ik. Ik ben een nacht bezig geweest om het stuk te
herschrijven op de eerste drie regels na. Toen ik daar eenmaal het verhaal
stond te houden, zag ik de schrijver van de speech tevreden kijken. Tot na
die drie regels... Ik heb daar laten zien dat ik zelf ook wat kan'.
Ze blikt met genoegen terug op die daad. Hij staat symbool voor een van
haar belangrijkste nalatenschappen, vindt ze zelf. 'Het tegenhouden van de
middenschool is een van mijn belangrijkste daden geweest. Naast natuurlijk
de erkenning van vmbo en mbo'.
'Ik had altijd last van mijn
schoenen. Als ik dan in de
bankjes van de Tweede
amer zat, zag niemand dat
kze uitdeed. Totdat bij een
debat over de onderwijsbe
groting ik mijn mond niet kon
ouden. Impulsief nam ik het
woord... zonder schoenen'.
1982 (foto: Robert Scheers)
