Landarbeiders
an Commissaris der
ingin, Boertien, biedt
e auteur in mei 1981
et eerste exemplaar
van zijn eerste boek
Landarbeiders aan.
Oosterschelde. Er was in Zierikzee een
studiegroep Oosterschelde, een keurige
club, met een chirurg, een docent. Kort
daarop was er ook een actiegroep die
werkte vanuit Yerseke. Voor mij was die
Oosterschelde ook een persoonlijke zaak,
niet zonder emotionele betrokkenheid.
Je bent aan de Oosterschelde geboren,
je hebt lamsoren en zeekraal gesneden op
de schorren. Je hebt er leren zwemmen.
En nu dreigt dat allemaal verloren te
gaan. Dat voelde ik en er was geen enkele
aarzeling om partij te kiezen, mee te doen.
Inmiddels was ik ook na enige tijd weer
gesettled. In Ovezande was ik in de oude
pastorie gaan wonen. In 1976. Er kwam een nieuw huwelijk, er kwam een
kind. Na drie jaren bij de VARA ging ik bij de VPRO werken, het laatste
eiland, waar journalisten nog onafhankelijk mochten berichten.
'Iemand in Nijmegen, een oude kennis, wilde een serie boeken maken. Boeken
van de Arbeid. Er was al een boek over mijnwerkers. Die oud-student uit
Nijmegen benaderde me om daar als journalist aandacht aan te besteden.
We raakten aan de praat en hij vertelde dat hij over allerlei beroepen die
aan het uitsterven waren een boek wilde maken. Ik dacht: ik ken z.o 'n groep.
Mijn kennissen van vader, de landarbeiders, dat was mijn oude wereld en
dat beroep was er niet meer. Hij zei onmiddellijk: "dat moet je doen Zo is
het gekomen en zo belandde ik vanzelf en op het goeie moment in wat later
genoemd werd de oral history.
Met mijn radiowerk had ik genoeg technische ervaring om met geluidsappa
ratuur op stap te gaan. Ik kende het milieu, het beroep. Zonder problemen
vond ik de mensen. In de schoolvakanties had ik het zelfde werk gedaan op
het land. Het sloot ook aan bij mijn werk als geëngageerd journalist. Wat ik
in Nijmegen begonnen was, in Utrecht had doorgezet en bij de VARA had
gedaan werd peifect voortgezet, heel logisch.
Ik had altijd een grote belangstelling voor mensen die zich verzetten.
Maakte zelfs een jaar een radioprogramma bij de VPRO, dat heette Verzet.
Reportages en documentaires van een uur. Over mensen die in de verdruk
king zaten en die er iets aan deden. Hoe doen die mensen dat? Een vorm
van positief verzet, niet lijdzaam afwachten, of je verzetten zonder doel,
nee, iets ondernemen om aan je eigen situatie een keer ten goede te geven.
Dat boeide me.
