Andreas Oosthoek
Berichten van nnderuieg
'Voorzichtig denk je: het is toch niet waar - ik heb me vergist. Ben ik eigenlijk
wel goed hier? Waar vroeger één geplaveide straat was zie je nu overal asfalt en
witte schimmel. Weg, die Ardeense blauwe leien - plastic huizen, wat krijgen we
nou?'
'Zou het kasteel er nog staan? Of is het een spookverschijning: Le Grand Meaul-
nes van Alain-Fournier - zo van bestaat het nu of is het een schim? Het kan ook
zo lekker sluieren en misten in die fantastische hoge bomen. Straks blijkt het een
fantoom geweest te zijn, ben ik er eigenlijk nooit geweest. Zou kunnen, toch?'
Hij doet het vaak, Andreas Oosthoek. Reizen in de tijd. Herbeleven - plaats bepa
len - ordenen. Op zoek naar het verlorene. Of gewoon, vanwege de aardigheid.
Zwervend tussen toen en nu koestert hij de Onvergetelijken, groet de passanten
en komt onderweg zichzelf tegen. Hij noteert eens wat en gooit het in een la.
We slaan de bladen terug
en schrijven
rond de pijn
Met zicht op zee gaat het al gauw over herinnering en realiteit: zoek en vervang.
Z'n geboortegrond, het oude Beveland, de Kaloot, het Land van Gaume, de Tuin
van Zeeland, Parijs, La Butte. Hier en daar en elders: onherkenbaar, van een twij
felachtige schilderachtigheid, verdwenen. De cafés zijn de cafés niet meer, zelfs de
courant wordt van tafelformaat.
'Er zijn nauwelijks dijken en dammen tegenop te werpen, het is de vloed en alles
wordt meegesleurd. Zo'n ouwe mopperaar word je op den duur. Soit. Het is niet
anders.
Hij zwijgt en lacht er maar eens om.
Daarin ligt veel besloten.
