'Alles in die tijd was anders. Leertouwer schreef z'n hoofdartikelen nog met de
kroontjespen. De introductie van de elektrische schrijfmachine, dat was een revo
lutie. Er waren zelfs mensen die weigerden haar te gebruiken! Geen kleur, hou
ten letters als er echt iets bijzonders moest worden aangebracht en de rest ging
dan al in lood. Volgens sommigen werkelijk het toppunt van modernisme. Dan
ging je over op droge opmaak en dan uiteindelijk de fotografie. Dat zijn allemaal
enorme ontwikkelingen geweest. Toen ik aantrad, in 1965, was ik de zeventiende
Andreas Oosthoek,
Hans Verhagen, Willem
Leertouwer. Britannia,
Vlissingen, 1965.
redacteur en samen maakten we die hele krant. Je deed zowel bureaudiensten
als verslaggeverij, ook al had je die aanwijzing voor kunst. Het was meegenomen
dat je dat erbij deed, bij wijze van spreken. We vlogen van hot naar her. Tussen
de bedrijven door werd ik ook nog uitgeleend aan de Regionale Dagblad Pers in
Den Haag, goed voor 14 kranten. Daar deed ik de grote tentoonstellingen voor:
de Biënnale Venetië, Documenta Kassei. Zo ging dat. Je leefde met je vak en je
vak was je leven.'
