Domburg veel opschudding, omdat men bevreesd was dat het mondaine karakter
aangetast zou worden met als gevolg minder toeloop van de beau monde. Daar
was ook dr. Mezger zelf debet aan, omdat hij de vrees uitsprak dat lucht, bodem
en water vergiftigd zouden kunnen worden door de tuberkelbacteriën van de te
verplegen kinderen.
Uitgeweken werd naar het mooie duingebied tussen Domburg en Oostkapelle
bij kasteel Westhove, daar waar nu het appartementencomplex Zonnehove ligt.
Het Domburgsch Badnieuws haalde opgelucht adem voor zijn lezers en juichte
hypocriet de nieuwe plek toe met de woorden 'Moge menig patiëntje hersteld
terugkeren uit het zeehospitium daar op de weide en succes het liefdeswerk van
mejuffrouw van den Broecke kroonen.' Er werd begonnen met twintig kinderen,
waarvan er dertien uit Zeeland kwamen. In de eerste twintig jaar van zijn bestaan
zijn er in Zonneveld zevenhonderd kinderen verpleegd. Rust is de remedie om te
herstellen. Goede voeding en gezonde, frisse lucht dragen daar ook aan bij.
Zonneveld bestond aanvankelijk uit een grote villa met In een lage uitbouw de
slaapzaal. In de loop der tijd werden er met het oog op hygiëne en doelmatig
heid veel veranderingen en uitbreidingen gerealiseerd, waaronder een grote lighal
en een isoleergebouw, dit laatste om besmettingsgevaar in te perken. Twintig
jaar lang heeft Elizabeth van den Broecke Zonneveld als haar eigen huishouden
en op eigen kosten beheerd. Ze werd bijgestaan door behandelend geneesheer
dokter Bastiaan Vaandrager en een inwonende gediplomeerde verpleegster. In
1929 neemt ze het besluit om haar actieve bemoeienis te beëindigen, maar ze
zorgt ervoor dat het zeehospitium kan blijven bestaan. Ze schenkt de gebouwen,
de grond en een stamkapitaal, zodat het werk ten behoeve van on- en minvermo
gende ziekelijke kinderen voortgezet kan worden. Alles wordt keurig vastgelegd
in een notariële akte.
De Domburgse arts dokter Vaandrager legt elk jaar in een jaarverslag van drie
bladzijden medische verantwoording af. Herhaaldelijk lezen we: 'De heilzame
werking van het zonlicht en de gunstige invloed van het geregelde leven, zoveel
mogelijk in de buitenlucht, werd ons bij de meeste patiëntjes duidelijk gedemon
streerd'. In het jaarverslag wordt ook gevraagd tegen een minimumcontributie van
één gulden contribuant te worden. In het verslag over het tijdvak 1932 tot 1 janu
ari 1933 staat dr. Vaandrager stil bij het overlijden van mejuffrouw E.D. van den
Broecke op 23 oktober 1932. 'Tot haar dood maakte ze deel uit van het bestuur.
Tot het laatst toe had "Zonneveld" haar volle liefde en belangstelling, waarvan
de testamentaire schenking het bewijs is. Bij de kinderen was ze geliefd, van de
ouders heeft ze veel waardering ondervonden, en door allen die met haar samen
werkten werd ze hooggeacht. Vanaf de oprichting heb ik de eer en het voorrecht
gehad als geneesheer met haar te mogen samenwerken. Met dankbaarheid wil ik
haar hier graag gedenken. Geen ogenblik in al die jaren werd onze vriendschap
pelijke verhouding verstoord. De uren op "Zonneveld" doorgebracht behoorden
tot de gelukkigste van mijn leven. Ik zal haar blijven gedenken als iemand, die niets
anders dan het goede wilde, oprecht en trouw, eenvoudig en met een hart van
goud, dat weldoen moest.'
