flntarctica
in de werksfeer, zoals het bestuur van de Rotterdam Maritime Group, een groep
van aannemers die inschrijven op tenders van de Wereldbank. In dat kader wor
den bijvoorbeeld kademuren in Jemen geïnspecteerd. Leen zit in het bestuur van
de BZW (Brabants-Zeeuwse Werkgevers). Hij is zes jaar voorzitter geweest van de
NADO (Nederlandse Associatie van Duikondernemingen) en zat in het bestuur van
het NDC (Nederlands Duikcentrum).
'In 1985 begint het Deltaproject af te lopen en begon bij ons het afvloeien. Al onze
mensen hadden een contract voor de duur van het Deltaproject. Ik kon prachtig
het kaf van het koren scheiden.'
Firma Noordhoek sleepte twee mooie contracten binnen, beide voor een jaar of
vier. Het beheer onder water van de stormvloedkering, goed voor twee miljoen
gulden per jaar en het beheer van de Zeelandbrug, goed voor één miljoen per jaar.
De Zeelandbrug was ontworpen op de aanname dat de Oosterschelde uiteindelijk
zoet zou worden. Maar het estuarium bleef zout en daar was de (beton)dekking
van de wapening en de voorspankabels van de caissons waar de brug op rust niet
op gedimensioneerd. Noordhoek inspecteerde die caissons maar repareerde ze
ook. Dan was er ook nog een omzet van een half miljoen per jaar in zogenaamd
werk op afroep, zeg maar kleine klusjes in de regio.
Maar eind jaren tachtig wordt Noordhoek steeds actiever in de offshore, in eerste
instantie op de zuidelijke Noordzee. Het gaat om inspectie van maar ook onder
houd aan gas- en olieleidingen en platformen.
Leen Noordhoek: 'Die offshore trok eind jaren tachtig lekker aan. We hadden daar
in die tijd al een omzet van zo'n drie miljoen gulden in. En toen kwam er in 1992
weer een geschenk uit de hemel. Eigenlijk ben ik altijd wel een bofkont geweest.
Er was een Argentijns schip, de Bahia Paraiso op de klippen gelopen in Antarctica.
Er dreigde olie te gaan lekken uit het schip, wat in dat kwetsbare systeem met
vogels en zeezoogdieren natuurlijk een milieuramp zou zijn geworden. Neder
land had kennelijk redenen om goodwill te kweken richting Argentinië. Pronk van
Ontwikkelingssamenwerking zat erachter. Dat ministerie had Wijsmuller in beeld.
Dat bedrijf straalde uit dat zij "het wel even zouden doen", dus zonder openbare
aanbesteding. Maar de klus kwam in Rijswijk terecht (Directie Noordzee van Rijks
waterstaat; JH). En die zeiden: "niks ondershands gunnen, we gaan openbaar
aanbesteden". Nou, wij wilden wel. Ik ging praten met dames van het Delta In
stituut in Yerseke die op Antarctica biologisch onderzoek hadden gedaan. Ik wou
precies weten wat voor weer je daar kon verwachten, wat de werkbare periode
was en wat voor kleding je nodig had. Die hebben me erg geholpen. Ik sprak ook
met een kapitein van Greenpeace die het gebied kent. Ik vroeg hem het hemd van
z'n lijf. We hebben met vier man aan die offerte zitten schrijven. Maar het zat me
op een of andere manier niet lekker. Ik nam het verhaal in het weekend mee naar
huis. De risico's vond ik niet gering en ik wil niet zeggen dat ik onze prijs met een
vork heb geschreven maar ik heb wel flink wat op onze prijs gedaan. Aan de an
dere kant wilde ik die klus dolgraag hebben, ik voelde wel dat we onszelf hiermee
flink in de kijker konden spelen. Tegenwoordig noemen we dat exposure.
