Cannes
Toen ik hem voor dit verhaal vroeg, wilde hij eerst weten of ik bereid was te rei
zen voor mijn onderwerp. En zo vlieg ik op een middag in mei naar Cannes aan
de Cöte d'Azur, op de dag dat daar het 59ste filmfestival op uitbarsten staat.
Eerlijkheidshalve moet ik vertellen dat het niet mijn eerste bezoek aan Cannes is,
de gastvrijheid van Ad Weststrate en zijn vrouw Janneke heeft me al eerder doen
belanden in een prachtige villa in de festivalstad. Dit jaar ligt hun huis hoog in de
heuvels van Mandelieu-La Napoule waar ik na een ietwat misselijkmakende rit
terechtkom. Het is er ronduit schitterend. Een adembenemend uitzicht over het
landschap en de zee, waardoor ik meteen vergeet dat ik kom om een verhaal te
maken. Die allereerste dag vloeit de rosé rijkelijk en komt van schrijven niets.
De volgende dag zullen we praten en stuit ik meteen op een eigenschap waar
ik niet op had gerekend, een jongensachtige verlegenheid die meteen startpro
blemen veroorzaakt. Praten doe je tijdens het netwerken, bij diners, op feestjes,
Cannes by night.
;(:unit:RAN1V
in een vergaderzaal en vooral om je eigen standpunten kracht bij te zetten en je
zaken succesvol af te handelen. Maar urenlang vertellen over jezelf tegen iemand
die dat vervolgens gaat opschrijven en daar god-weet-wat van maakt, is een ander
verhaal.
Terwijl ik keurig aan een kopje thee met de vrouw des huizes zit, komt er steeds
vanuit de verdieping beneden waar de slaapkamers zijn, commentaar. 'Janneke, is
die mevrouw er nog, dan blijf ik hier nog even.' En: 'Is ze een beetje aardig, want
anders wacht ik wel tot ze vanzelf weer weggaat.' Grappig, want we kennen
elkaar al jaren, maar voor we goed en wel tegenover elkaar zitten is het anderhalf
uur later.
