Het was een spannende tijd. Ik was bij Dow Chemical Terneuzen een leiding aan
het afzinken toen ik aan boord werd gebeld vanuit Rijswijk. Het was iemand van
Directie Noordzee die allerlei vragen had over onze offerte. Ik voelde dat we goed
in de race lagen. Er waren twaalf gegadigden maar uiteindelijk maar twee inschrij
vers, de combinatie Wijsmuller-Smit en Noordhoek.Op een dinsdagochtend moest
ik onze offerte komen toelichten in Rijswijk. Ik schrok nogal toen ik binnenkwam.
Er zat een enorme club waar ik tegenover kwam te zitten. Mensen van Rijkswater
staat, van diverse ministeries, van de Argentijnse Marine en Italianen, want Italië
was op dat moment voorzitter van de EU. Het beantwoorden van de vele vragen
kon gelukkig in het Nederlands. Dat gesprek verliep heel positief maar toen begon
Wijsmuller te lobbyen bij de politiek: "Noordhoek is toch veel te klein om die klus
te doen. Wij hebben veel meer ervaring, enz.'"
Het werd juli 1992 en Leen Noordhoek werd onrustig. Hij belde naar Directie
Noordzee en zei: 'ik moet het nu weten, want als ik het werk deze winter wil
Het bergen van
olie uit de Bahia
Paraiso op Antarctica
was voor Noordhoek
een prachtklus,
zowel technisch
als financieel.
doen moet ik nu beginnen met mijn equipment te regelen.' Hij kreeg de klus.
Er moest aan zeer omvangrijke milieueisen worden voldaan. Er werden speciale
bergingsvaartuigen ontworpen die vrijwel geluidloos konden werken. Dit om de
kolonies broedende pinguïns en reuzenstormvogels niet te verstoren. In het najaar
van 1992 staan er koppen in de kranten als 'Nederlandse duikers bergen olie uit
wrak bij Zuidpool' en 'Noordhoek gaat op Zuidpool olie uit tanker pompen'. Kran
tenberichten met een hoog Hollands Glorie-gehalte.
Leen Noordhoek: 'Met al onze equipment voeren we naar Buenos Aires. We had
den alles in reserve bij ons, tot scheepsmotoren aan toe. Daar werden we fantas
tisch ontvangen, zowel door de Argentijnse Marine als door de Nederlandse Am
bassade. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet als die marineofficieren,
we hadden er zes geweldige weken. Afspraak was dat de Argentijnse Marine een
schip ter beschikking zou stellen waar al onze spullen mee naar Antarctica moest
worden verscheept. Maar al snel bleek dat de Argentijnen straatarm waren. Op
zekere dag gingen we naar het schip en ik schrok me rot. Het bleek een vieze
