De Knobbert
Als ik opmerk dat ik een overeenkomst zie tussen sommige landschapsaquarellen
en deze schuurinterieurs valt hij direct bij: 'De volte, ja. De reden dat Ik met die
schuren gestopt ben is trouwens dat ik het gevoel kreeg, ook wel uit sommige re
acties, dat ik nostalgisch bezig was. Daarom heb ik het losgelaten, terwijl het een
ontzettend boeiend thema blijft. Omdat je met zo'n beperkt gamma en in zo'n
rommelige volle compositie het je zelf razend lastig maakt.' Hij neemt me mee
naar een aquarel van een landschapscène, water, bomen, dicht begroeid, heftige
zomer vol kleur.
'Dat gebiedje hier in de buurt, de Knokkert. Ik kom daar nogal eens. Ik was daar
twee jaar geleden een keer. Ik vertelde je dat ik veel naar muziek luister, maar ik
zag daar iets waarbij je vervolgens niets meer kunt verdragen behalve de vogels.
Dus de muziek uit en het verstand op nul en dan aan het werk, het was een chaos
van kleuren en vlekken en licht. En toen kwam er dit. Later liet ik het iemand zien
aan wiens oordeel ik veel waarde hecht omdat hij eerlijk is en goed kan kijken.
Volgens hem had het te veel accenten en had ik me te weinig ingehouden. Er was
te weinig sprake van een compensatie van de climax, het zijn allemaal climaxen.
