Beeld
Van Gelder is niet iemand om bij de pakken neer te zitten. Hij noemt Roosevelt,
de Amerikaanse president met Zeeuwse voorouders, als zijn grote voorbeeld. De
ene bestuurder verwacht bevestigd te worden in wat hij vindt, de ander probeert
ook educator te zijn, dingen aan de orde te stellen, zijn nek uit te steken. Dat deed
Roosevelt. 'Vergeet niet dat hij daarom door sommigen werd verguisd, maar het is
een model waar je voor kiest. Dat doe ik ook.'
Hij heeft van de situatie gebruik gemaakt om zich breed in te zetten voor de
provincie. 'Ik noem het management bij speech. Ik heb inmiddels veel inleidingen
gehouden, veel gepubliceerd. Ik ben ervan overtuigd dat de aandacht die ik blijf
vragen voor de Zeeuwse zaak, de Zeeuwse waarden, zich uitbetaalt. Men denkt
nog steeds dat Zeeland voor het grootste deel drijft op de landbouw, terwijl dat
maar voor vijf procent het geval is. Toch is de landbouw zwaar vertegenwoordigd
in allerlei instanties die het in deze provincie voor het zeggen hebben.' Waar hij
kan probeert hij het beeld van Zeeland als een hoofdzakelijk agrarische provincie
te nuanceren. De tijd zal meewerken in het bijstellen van het beeld en het krach
tenveld. De ontpolderingsdiscussie heeft volgens hem meer met de angst voor
verandering te maken dan met de herinnering aan 1953. 'Waar praten we over?
Driehonderd tot zeshonderd hectare. Daar kunnen in de toekomst nog geen vijf
boerenbedrijven van bestaan.'
Ook Mineke heeft zich voluit gegeven aan Zeeland. Het Zeeland Nazomerfestival,
is mede door haar toedoen uitgegroeid tot een van de meest bekende en beminde
festivals in Nederland. Alom lof over deze culturele prestatie. 'Mijn bestuurswerk
begon met de film. Er was nauwelijks budget voor in Middelburg. Op het stadhuis
zeiden ze dat Middelburgers niet van film houden. In het begin heb ik inderdaad
bezoekers zitten tellen, later barstte het Schuttershof uit zijn voegen.'
De ogen van Wim van Gelder glimmen als we het over Mineke en haar culturele
activiteiten hebben. 'Ze krijgt een lintje!' Vervolgens vraagt hij even geschrokken
naar de publicatiedatum van dit boek. 'Ah, dan kan ik het verklappen. Ik weet
het wel, maar heb me er niet mee bemoeid. Het is helemaal verdiend en op eigen
kracht.' Hij is trots op zijn vrouw. Toen hij in Middelburg in 1992 zijn inaugurale
rede hield, meldde hij dat Mineke een eigen leven zou leiden. 'Dat heeft ze ge
daan. Misschien dat zij zich de moeilijke jaren in het begin wel eens wat meer
heeft aangetrokken. Ik kon er mee aan de slag. Iets doen. Zij niet.' Zijn vrouw
daarover: 'Ik had wel eens gewild dat Pim wat meer met zijn vuist op tafel had ge
slagen. Maar zo zit hij niet in elkaar. Hij zocht gewoon een andere weg. Ik heb wel
getracht het college eens bij elkaar te krijgen. Heb ze uitgenodigd. Ze wilden niet.
Het huidige college wel. We hebben een heel gezellig etentje bij ons thuis gehad.
Wat een verschil. Ik ben door Harry van Waveren gevraagd deel te nemen aan een
debat over cultuur. Dat was onder het vorige college nooit gebeurd.'
Haar kracht heeft Mineke goed ingezet. Naast haar baan als beleidsmedewerker
aan de VU in Amsterdam, zat ze in veel besturen. 'Alleen die ik leuk vond hoor.
Film, toneel, dat heeft mijn belangstelling. Kunstenaars ook. Die hebben zoveel
te melden.'
