flog een uitdaging?
Af en toe thuis op de trekker, in de perenboomgaard en bij zijn kleinkinderen,
probeert Luteijn het een beetje rustiger aan te doen. Dat is dan overigens nog altijd
zo'n 30 a 40 uur werken in de week. Hij hoopt binnenkort weer eens toe te komen
aan zijn hobby, het verzamelen van 78-toerenplaten. "Ik moet ze ook allemaal nog
rubriceren." Maar als hem wordt gevraagd of er een moment komt waarop hij echt
rustig aan gaat doen, wuift hij dat weg. "Zover is het nog niet. Ik denk nog wel
een jaar of vijftien mee te kunnen helpen aan de ontwikkeling van de boerderij." En
misschien nog iets? In Zeeland misschien? "Naast het meehelpen ontwikkelen van
een toekomstvisie en het communiceerbaar maken daarvan, is er misschien nog wel
ietshet lijkt me wel leuk om mee te helpen bij de fusie van de waterschappen in
Zeeland..."
David Luteijn wordt doorgaans omschreven als een nuchter mens. Hij kan goed re
lativeren. Zijn koninklijke onderscheidingen liggen ergens in een lade. En hoewel hij
zelfverzekerd is, weet hij ook dat er in zijn loopbaan niet altijd successen zijn geweest.
Cebeco waarvan hij voorzitter was, bestaat niet meer en de samenstelling en bemen
sing van de WD-fractie na zijn eigen vertrek was ook geen succes.
Maar alles overziend, is Luteijn tevreden met zijn loopbaan tot nu toe. Allemaal gecal
culeerd? "Welnee, ik heb niets gepland in mijn leven. Alles kwam op mij af. Ik heb ge
woon veel kansen gehad." En misschien geluk? "Ach, soms zijn zaken onverklaarbaar.
Zo heb ik bijvoorbeeld iets in me dat als ik handtekeningen zet, - en ik heb er duizen
den en duizenden gezet onder de meest uiteenlopende stukken - ik een soort kriebel
krijg als er iets niet klopt. Als ik dan zoek, vind ik altijd een fout. Dat is een soort intu-
itie, fingerspitzengefühl, waaraan ik veel heb gehad. Noem dat maar geluk."
Foto's in dit artikel: Ton Stanowicki.
