magisch der/Prosperpolder' uit te voeren. Wel is de Commissie Nijpels nog bezig om een alternatief te vinden voor de gedwongen ontpoldering van het Nederlandse deel van de Hedwigepolder. Daarbij heeft ze van de minister de vrijheid gekregen om ook naar oplossingen buiten het estuarium te kijken. Onze patiënt zou dus zomaar kunnen blijven zitten met de geam puteerde arm, terwijl de patiënt van drie bedden verderop onverwacht een bloedtransfusie krijgt. We wachten het af Bovendien gaat de schaalvergroting in de zeescheepvaart gewoon door en op de vraag uit Antwerpen naar een vierde verdieping, daar kun je ge woon op wachten. Passend in de huidige tijdgeest, mag je wederom een welwillende reactie uit Den Haag verwachten. En ook de Zeeuwen zullen niet gauw een vuist maken en zeggen: "Nu is het genoeg!" Dat is hun karakter niet. Het lot van de Westerschelde als natuurlijk estuarium mogen we best tragisch noemen. Een zonovergoten Westerschelde op een dag in juni 2008. Samen met Cees Joosse hang ik over de leuning van een gammel brug getje boven een getijdengeul in de Schorren van Waarde. "Hoor je het?" "Nee, wat moet ik dan horen?" "Een geluid alsof het zachtjes regent." Ik houd mijn beide handen achter mijn oorschelpen en zeg: "Ja, nu hoor ik het." "Dat is wadgeruis. En watje eigenlijk hoort, zijn de slijkgarnaaltjes, dier tjes van zes tot tien millimeter, waarvan er miljoenen in de bodem zitten. Zij trekken organisch materiaal van het drooggevallen sliboppervlak naar beneden. Het luchtbelletje dat daaraan vast zit, plopt weer omhoog naar de oppervlakte en dat geeft dat geluid van zachte regen."

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeelandboek / Zeeuws jaarboek | 2008 | | pagina 148