Rondje Beveland
De filmer Ramon de Nennie legde de Dichters in het Landschap op de verschillende
locaties vast. De gedichten zijn te horen in het bezoekerscentrum en inmiddels ook te
lezen in het literaire tijdschrift Ballustrada.
De redactie van het Zeelandboek vroeg en kreeg, in verband met dit bijzondere gele
genheidsproject, inzage in de inzending en de notities van Andreas Oosthoek, zodat
een blik op de werkwijze ontstaat: van oriëntatie en documentatie tot het gedicht.
De fotograaf Ruden Riemens geeft speciaal voor het Zeelandboek, op basis van dit
materiaal, zijn visie op het tweeluik Zorgvliet-De Zwaakse Wateren.
(17-01-08)
Ik deed, na de plichtplegingen in de Vlissingse straalbunker, een rondje Beve
land. Gericht, uitgelijnd en opgeladen. Er was een verzoek van Veronica Frenks om
deelname in haar project Dichter in het Landschap. De Zak van Zuid-Beveland (dat is
niet - zoals hij zelf beweert - FHuib Eversdijk), de ware Zak wordt tot Het Nationale
Landschap gerekend. Daar horen, zegt men, woorden bij en dichters en films en fil
mers. Meestal begin ik neen te zeggen, maar, in dit geval De geboortegrond roept
en nog zo wat. Alleen nieuw spul zegt V. Fr. Dat komt goed uit, want er ligt niet veel
of beter: nix. Toch ja gezegd. Dat dwingt tot oriëntatie.
Beveland, het nieuwe land, het oude land, de Zak. Ik had mijn voorkeuren gemeld
en Ellewoutsdijk, Borssele en de Zwaakse Weel genoemd, niet wetend of dat alle
maal zaks en landschappelijk genoeg is. Januari, jagende wolken, pronte erven en een
schone lucht. Op de Monsterweg het atelier van Adri Duvekot gepasseerd. Ik mocht
ervaren dat de ouwe erreberge van tante Tanne en nom Lau thans is gesierd met het
naambord Het Klompekot. Dat in een tijd dat klompen nog slechts gedragen worden
door geraniums. In Borssele het grindpad op, naar het graf van Hans Warren. Daar
liggen altijd bloemetjes, op de grens van leven en dood. Nu vond ik ook een stukje
papier, dichtregels van de aflijvige, verpakt in plastic, tegen de regen en de elementen.
Bedenkelijk weinig vogels vandaag. Het zou maar weer eens moeten stormen in de
baronie - hoop op leven.
De platte wegen op, onderlangs de dijk naar Ellesdiek. En weer een kerkhof. Dichter
bij de dood. Die derwaarts gaan en keren niet. Ik zocht Adri Duvekot op tussen de ste
nen. Ik herinner mij zijn uitvaart. Het kerkje waar, zo mee en dan, Zeeuws gezongen
wordt. Adri in zijn open kist tussen de muren waar eens zijn doeken hingen: de Vuren
van Duvekot. De toespraak van Mario. Het kerkhofpad. De fluistering met Helen en
de kinderen Warren, die Adri gezien hebben als hun oom. Ik spiedde naar het teken
van Jaap Romijn die ook in Ellewoutsdijk begraven werd.
Het Van Hattumdorp aan de Westerscheldedijk, de zuidpunt van het eiland. Alles
Van Hattum, straat, huis, parken, tuinen, villa's. Voor het nieuwe Zorgvliet staat een
Mercurius, die het granaatvuur van '44 heeft overleefd. In de overtuin, wat er - let-