Simultane doorbreking van domeinen Volgens de Franse filosoof Jacques Rancière (Algiers, 1940) is het de opgave van deze tijd om te ontsnappen aan de knellende opdeling van onze maatschappij in disciplines. Wie mag waar over beslissen of zelfs waarover denken, en waarover niet. Wie heeft bevoegdheid over bepaalde terreinen? Dat hebben wij, met name in het westerse denken, afgebakend, door een tamelijke hermetische indeling in disci plines en specialismen. Daarbuiten om denken kunnen we nauwelijks meer en dat is dus volgens de geleerde Fransman juist de uitdaging geworden. Zeker voor creatieve geesten. Door stelling te nemen op meerdere terreinen tegelijkertijd en daardoor in terdisciplinair te werken of beter nog, aldus Rancière, adisciplinair. Het lijkt mij duidelijk dat het IK-eiland zo een poging is van simultaniteit: het is een kunstwerk op zichzelf, een autonome sculptuur in baksteen, glas en stuc, maar het is tegelijkertijd een podium en expositieruimte, als ook een woonplek, een pleisterplaats langs de snelweg. Het is zowel materieel als immaterieel. Het is een uithangbord, het is idyllisch, een rustpunt, maar evengoed een energiepoort, een stoorzender en een manifest. Het is beeldend, filosofisch, technisch, dynamisch en ongrijpbaar. Privé en openbaar: het werk van een beeldend kunstenaar, alsook de creatie van architectuur, als ook de uitkomst van een gemeenschappelijk proces waarbij vele partijen zijn be trokken, dus een maatschappelijk fenomeen. Jan van Munster en Stichting IK, die de exploitatie en verdere realisatie van het IK paviljoen verzorgt, nemen die door de politieke wijsgeer omschreven taak heldhaftig op en begeven zich manmoedig op dat nog onzekere terrein. Het gerealiseerde tot nu toe laat in elk geval de bevrijdende kracht van die poging zien. Foto's pagina 184 en 185: auteur. Foto pagina 189: Jantien Kuiper (St. IK) Overige foto's: Ivo Wennekens

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeelandboek / Zeeuws jaarboek | 2008 | | pagina 191