Met name Vlaanderen laat steeds duidelijker blijken liever alleen verder te gaan. Mis
schien geeft het ook de gekunsteldheid van de Belgische staat aan. Waar de laatste
decennia de regio (provincie) tussen wal en schip viel, tussen gemeente en nationale
staat, zien we in een zich ontwikkelend Europa dat de natiestaat klem komt te zitten
tussen de regio en Europa. Ook in de Middeleeuwen waren de regio's dominant en
was de natiestaat slechts een formaliteit. Hoofdsteden, koningen en keizers konden
een heel rijk nooit echt besturen. Het primaat lag bij de regio's. Waarom dus niet in
onze gebieden, de Lage Landen?
Is het verontrustend wat er gebeurt in België? Neen, het is volstrekt logisch. En mis
schien moeten we ons als Nederland, als Zuid-Nederland, als Zeeland er alvast op
voorbereiden. Ook Nederlandse regio's en provincies hebben slechts enkele gemeen
schappelijke delers, die al snel ophouden bij het koningshuis en het voetballende
Oranje. Verder voelen veel mensen zich primair Fries, Limburger, Brabander of Zeeuw
en daarna pas Nederlander. In de grensprovincies speelt een dynamiek die zich weinig
van landsgrenzen aantrekt. Voor Groningers en Tukkers ligt Duitsland veel dichter
bij dan Den Haag. En we zien het gebeuren: Groningen richt zich steeds meer op
de Noordduitse regio en zelfs op de Baltische landen. In Zuid-Nederland is het niet
anders. Limburg opereert prima in de drielandenregio en kan daar ook met zijn taal