Rienkrieërs
ZEEUWS TIJDSCHRIFT
No. 2
Jonger s, komt op, de rienkrieers kommen.
De paeren der kop zit onder de blommen.
Geslinterd bin d'aeren van maenen en staert,
Dat bin de paeren vandaege wè waerd.
Moe je Mort je is ziee, dat eit Joanes gedae,
le is effen vo driee a an 't slintren gegae.
En wier en wat kouwe, dan dronk ie een glas
Dat mog van zen vrouwe, as ter ies was.
Die op Mort je moe riee, eit an Joanes gedocht
Een stuitje vo driee wat bitter gebrocht
Eest ielk een stevige prop, Joanes maekt
[d'overschot op
Noe is Mort je eel mooi, mè leit Joanes in
['t ooi.
Ook de jongers bin 't ankieken waerd
Wat zitten ze flienk op de rik van der paerd
Versierd bin der kielen en ook ulder oed
Mee rozen zoo rood as der bloed
Ze rien in een draf het durp nog is ronst
Mee lachende oogen en lachende mond
En Wullem kiekt uut nae Kee van Jan Spruut
Wan dae wil en vanaeven is lekker mee uut
En riedt en een pries af, dan is die vo Kee
A bin 't ook segoaren, ie zd z'an der gé
Ielk eit een meisje, waer an en kan dienke
Waermee en vandaege is dikkels zd klienke.
Achter de kerreke wordt 't rieen gestaekt
Daer is een baene vo ulder gemaekt
Da's ies van d'oppas, die eit dat gedae
's Aevens dae vo is en an 't werrek gegae
Eest strooide ie zand, dat was het begin
Toen paelen geplant mee touwen d'er in
Ie staet in de baene mee lanse en riengen
Een zak eit en vo mee oalerlei diengen
Die angt vo zen beenen as het zeil bie een ram
Ik gloove nie, dat en ooit bie zen meisje zoo
[kwam
Het is noe bie zesse, ie wil mè beginne
't Wordt zachtjes an tied, noe eest is verzinne.
Jd, één riedt nae 't ende, twee bluuft mè stae
Zoo moet het om beurte mee de nommers mè
[gae
Daer bin der een twintig, dus oarig wat
De meeste nuchter, sommige d zat
Nommer een zd beginne, zet zen paerd in een
[draf
Die riedt vast vandaege nog gin pollepel af
Den tweeden zen paerd wil glad nie vooruut
Noe komt mee een wisse d'oppaster Knuut
Het paerd spriengt nae voren en laet er een
[zucht
Den oed van Kernelis vliegt deu de lucht
De rienk ieng te nauwe, daerom was 't mis
En ard gaet en zienge:
,,'t Is mis, 't is mis, asof ter gin rienk mir is".
Zoo gaen ze mè vedder, nie oales is mis
Wan k' en oore zeggen: „Den eesten eit Chris"
En jae, oor, 't is waer, ie draegt a een lint
Is in zen eige zoo bliee as een kind
Ie spriengt in de ronte en liekent wè zot
De kammeroas maeke oal zen segoaren kapot
Mè oales is niks, ie laet mee zen sjouwe
Mee zen oalen gaen z'en d'oogte in douwen
Der wordt bie gezonge, gelache, gespronge
De komme jenever gaet noe bie der ronst
Ielk giet een lepel in de dorstige mond.
As oale mensen, erreme en rieke
Is ook boas Jan is komme kieke
Ie za as pries mè is wat geve.
D'oppaster roept: „Lank zd den leve
Dat en lank nog bie zen zeune
Op het groote of mag weune.
Da zen air nie zd verschiete
Dat en vé mag deu zen kele giete
Dat ielkendeen der an moe dienke
Om ook mè is een pries te schienke"
De rieers en er nae geluusterd
En der „oera" wier nie gefluusterd.
40
