S Zeeuws Tijdschrift
Het uitverkoren eiland
NUMMER 6 4e JAARGANG NOVEMBER 195 4
Paradise lost")
door Tina Keller
VER Walcheren heerst de
zeewind.
Groot en licht is hij, mild
en sterk. Hij speelt zijn
spel met het eiland.
Een machtige elf. Men
ziet hem niet. Alleen zijn brede zachte voet
stappen worden zichtbaar, wanneer hij verend
over de glimmende gerstvelden loopt. Zijn
hand strijkt terloops over de populieren, zodat
de hele rij golft.
Maar de meeuwen moeten weet van hem
hebben, wanneer zij zich laten dragen met ge
spannen vleugels.
In de duinstreek modelleert hij geduldig aan
de meidoorns, tot zij de vorm hebben van
constant overslaande golven. Of hij strijkt ze
glad, als waren het geschutskoepels of duin
toppen.
Hij zet de boerderijen bij zee in koepels van
groen.
Hij speelt zijn spel met de zandmassa's van
de duinen; breekt ze af en bouwt ze ergens
anders weer op, hij holt de toppen uit tot
diepe keteldalen
Hij scheert onnatuurlijke modellen aan de
bomen, als een achttiende-eeuwse hovenier.
Hij stroomlijnt het hele landschap naar zijn
smaak.
De lijnen van de struiken en de golven en
van de duinen zijn zijn hand. Hij zet zijn
handtekening over het ganse eiland.
De zeewind speelt met Walcheren.
Aan Walcheren boetseert de zee.
Het stormt en de groene terrassen van de
opkomende vloed zijn gemarmerd met schuim.
De golven bespringen de zeeweringen als uit
gelaten honden.
De zee lacht. De zee lacht altijd.
In een brede bulderof in duizend
fronsjes.
En onderdehand speelt hij met het eiland.
Hij verwisselt stroomgeulen en zandplaten.
Hij bouwt duinen op de plaats van schorren.
Hij wijst steden zeehavens toe, en slibt die
na enkele eeuwen wjer dicht.
En waar koeien graasden, varen nu de sche
pen.
Zo speelt de zee.
Hij schuurt de duinen weg, waar hij ze eerst
opwierp, zodat de bewoners van schrik zelf
heuvels bouwen, die als vreemde puisten op
het gelaat van het eiland staan.
155
