"Rnmond Kimptj mi-1955
ZEEUWS TIJDSCHRIFT
No. 5
Vormgeving van een nieuw wereldbeeld
ER zijn kunstwerken die je bij een eerste kennismaking treffen,
die je zó boeien dat er iets in je ziel gaat meetrillen. Andere
zeggen je niets; ze zijn misschien knap, misschien geniaal,
maar ze laten je onberoerd, ze gaan aan je voorbij en je vergeet ze
voorgoed.
Zo kan het je overkomen, dat van een grote tentoonstelling die je
bezoekt een enkel werk zich diep vastgrijpt in je, het laat je niet
meer los, het overplenst met zijn licht de rest, die misschien ten
onrechte, daardoor verdoezelt, en vervaagd voort blijft leven in je
onderbewuste.
Toen ik vorig jaar de uitstekende expositie
„de Madonna in de kunst" in het Museum
van Schone Kunsten te Antwerpen bezocht,
hing daar naast de prachtige doeken van Ru
bens, Van Dijck, Tintoretto, v. Eyck, Char
ley Toorop en vele andere grootmeesters, een
betrekkelijk kleine blauwe madonna van El
Greco. Deze madonna greep me sterker dan
al het andere; het fascineerde me en onwille
keurig werd ik telkens teruggetrokken naar
de blauwe sereniteit van deze verpuurde cre
atie van de ItaliaansSpaanse meester. Ik
heb me vaak afgevraagd wat de oorzaak kan
zijn van deze plotselinge esthetische sympa
thie, van deze geestelijke affiniteit, die je vaak
onberedeneerd overmeestert en waaruit je zo
moeilijk loskomt.
Hetzelfde overkwam me, toen ik lang ge
leden te midden van een betrekkelijk bonte
verzameling van bijna uitsluitend moderne
Vlaamse meesters, een Kimpe ontdekte.
Het was een kleine, bescheiden schilderij,
een portret van een jonge Walcherse boerin.
Ik kende Kimpe niet, maar dit portret met de
edele strakke neus, de ernstige, bijna strenge
mond, het grote heldere, lichtende oog, de
boeiende totaliteit van dit mensentype, in
donkere bijna bruine toon, strak en voornaam
en toch levend, vond ik een naamloos mees
terwerkje.
Men noemde mij de naam Kimpe.
Ik vond toen impulsief dat de schil
der van dit aristocratisch, streng gebouwd
werkje niet anders heten kon dan Kimpe.
Er is iets sterks in deze naam, opgebouwd
uit vijf klanken, iets pezigs. De naam van
een kemper, die worstelend grijpt naar de
strakke beelding van een inspiratie.
Iemand, die het zich niet gemakkelijk
maakt, die streeft naar beheersing van de ma
terie en zich misschien iets te veel in de ge
wetensvolle, minutieuse uitbeelding van wat
hij voor zich ziet, zal verliezen.
Zo dacht ik toen; mijn impressie was be
trekkelijk emotioneel, want ik kende nog te
weinig werk.
Stilaan leerde ik meer kennen. Mijn inte
resse groeide en mijn eerste indruk werd hoe
langer hoe meer bevestigd.
En nu ik bij een zeer recent bezoek aan
meester Kimpe zijn bijna aan een grote expo
sitie grenzend aantal schilderstukken genoten
heb, staat mijn eerste impressie in mij, als een
onomstotelijke waarheid: Kimpe is een groot
schilder.
140
