ZEEUWS TIJDSCHRIFT
No. 2
buiten. Maar dat gebeurt heus niet elke keer
dat je speelt.
DAN komen de repetities. Van mijn groot
vader herinner ik me nog de verhalen
uit vroegere (gouden) tijden, toen een
toneelavond nog gezelliger was dan een avond
om het biljart of op de kegelbaan. Maar tegen
woordig moet er op de repetities gewerkt wor
den, en hard. Het amateurtoneel heeft in Zee
land een zeker peil bereikt, o.a. door het Land
juweel, een provinciale wedstrijd. De prestaties
zijn omhoog gegaan en de weg terug zou het
einde van de vereniging betekenen. De eerste
weken wordt er hard gewerkt om vast goed op
streek te zijn tegen dat de toneeladviseur in
onze provincie een gezien en hardwerkend be
roepsman komt en als die er is wordt er
nog een schepje opgegooid. En dan komt de
uitvoering in het zicht. Extra repetities, soms
moet een deel van de zondag er aan opgeof
ferd worden.
Maar er is intussen nog meer gebeurd. Op
een donkere, stoffige, tochtige, muffe zolder
(huurprijs zeer behoorlijk) is het decor getim
merd en geschilderd en de regisseur zorgt in
middels voor wat er op het toneel moet ko
men. Dit is een van de minst benijdenswaar
dige bezigheden en elk stuk heeft zo zijn eigen
specialiteiten. Voor een stuk dat in februari
speelt blijk je plotseling een meloen nodig te
hebben, een xylofoon en een huiselijk druk-
persje. Voor het volgende stuk een schoorsteen
met een brandende haard ervoor, die weg
geschoven kan worden en dan wordt er een
geheime gang zichtbaar, of er moet een hele
kelder met vuurwerk de lucht invliegen. Bij
een andere gelegenheid moet A aan B een
enorme klap verkopen; hij haalt uit, wil slaan,
maar dan wordt er op de rede een schip door
een torpedo in de lucht geblazen. Klap gaat
niet door, een enorme dreun, de echo daar
van, het wegsudderen, een lichtflits, de vlam
men van het brandende schip en als je het
mooi wilt doen, dan schudden de muren en
valt er kalk naar beneden. Vier elektrische
specialisten staan met allerlei snoeren, stekkers
en knopjes klaar, want de klap moet precies
op tijd vallen, anders staan er twee op het to
neel voor gek. Speelduur van de scène vier
seconden. Voorbereidend werk een uur of drie.
Zo komen we dan tot de generale repetitie
een enorme heksenketel doorgaansmaar gou
den uren voor ons toneelliefhebbend hart. De
kostuums zijn gekomen, maar ze zijn voor
iedereen te klein of te groot (naar keuze), de
pruiken passen nooit, de hoofdrolspeelster, die
van plan is te glanzen als nooit te voren, zal
dit moeten doen in een gehuurd en pas ont
vangen gewaad, dat haar niet staat, dat haar
niet past en dat zelfs nog een grove belediging
is van een gematigde smaak. Eén van de spe
lers, een behoorlijke rol, was eergisteren ziek,
zou gisteren niet meedoen, vanmorgen wel,
vanmiddag niet. Een door het noodlot aan
gewezen plaatsvervanger zit bleek zijn rol te
leren, maar dan komt de man toch uit zijn bed
gewankeld en verschijnt bleek maar glimlach
end in de_ kleedkamer, opgevuld met kwast en
asp er ine. De linkerhelft van het decor dreigt
intussen om te vallen, bij de lichtrepetitie slaan
er enkele stoppen door, de gordijnen hangen
scheef, die meloen is er nog niet en Don Alva-
ro kan niet in zijn laarzen komen. Iedereen
heeft wat te vragen,wat op te merken en ieder
een zoekt iets. En dat is dan alleen nog maar
de buitenkantBij elke generale repetitie ge
beuren er wonderen en alles komt voor elkaar.
Op de avond van de uitvoering is alles pas
klaar gemaakt of vervangen, er blijven wen
sen over, maar het kan ermee door. De be
lichting is in orde en de geluidsman rolt een
cigaret. Merkwaardig genoeg is dit haast al
tijd een zware.
MAAR nu moet U eens naar de spelers
kijken! Er is niets meer aan te doen,
het zal nu moeten gebeuren. En dat is
niet erg, als het doek nu maar openging, als
je nu maar kon beginnen. Maar het is zeven
uur en je moet nog een goed uur rondhangen.
En dat is verschrikkelijk. Natuurlijk, er zijn
er, die rustig een cigaret roken, die zelfs ge
woon lachen en niet alleen van de zenuwen.
46