ZEEUWS TIJDSCHRIFT
No. 4
wrichten, zijn gemartelde karkas, krom en
verdraaid, door z'n ouwe dag voortsleept.
Nochtans is hij voldoende welgemoed en lacht
hij me nog toe, een grimmige, ietwat satanische
lach weliswaar, als hij z'n draai neemt om te
gaan, een beweging, die z'n ribbenkast kraken,
z'n voetstap wankelen doet.
Met dit al een aangrijpend symbool van
wat, althans in het ongure, donkere winter
getij dit dan zo mistroostige oord de mens te
bieden heeft.
Als de oude Jan zich dan in z'n modder
sloot laat neerplonsen, steek ik de weg over
naar het tweede arbeidershuisje. Daar staat,
voor haar deur, heel wat anders op me te
wachten: een welgedane, blozende, jonge
vrouw. Haar dag is al goed bij de schaarse
kans in die verre verlatenheid eens een bab
beltje te kunnen maken met iemand uit de be
woonde wereld. Ze steekt maar dadelijk van
wal, zegt, dat ik maar niet naar de rommel
moet kijken, dat er buiten noch binnen eer te
behalen is aan het kot, waarin ze moet wonen
inderdaad een krotwoning, verveloos en
vergankelijk aan alle kant dat een varkens
kot er nog heilig bij is, maar dat het nu
nog slechts om enkele weken gaat, dat
daarginds aan de weg naar Schutje een gloed
nieuw huisje voor hen al onder de kap staat
ja, als je dan zelf een paar centen hebt, vin
je allicht mensen, die je aan de rest willen
helpen dat dit geval afgebroken en
niet herbouwd zal worden
Kemphanen.
Foto F. P. J. Kooijmans, Den Haag
Wilde eend zit op het nest.
Foto JVijverberg
Als ze dan even pauzeert om op adem te
komen en ik de hoek van het achterhuis om
sla, tuiten me plots de oren van het gekrijs
van een zwerm kokmeeuwen, die zo dicht
langs me heen scheren, dat ik er afwerend met
de armen naar zwaai. En even later zie ik me
staan, een goede meter van de achterdeur af,
aan de rand van een vuilwaterpoel, met op
z'n richels en andere brokken van de verzakte
oever al maar nesten van kokmeeuwen. Ik sta,
bij wijze van spreken, met m'n neus op de
eieren gedrukt.
Meerdere vogels blijven driest op de nesten
zitten. Geboeid sta ik op dit vogeldorado neer
te kijken. Zó vlak bij de menselijke woning.
Hoe is het mogelijk? Ik ga er helemaal in op!
Tot de vogelfotograaf zich doet gelden,
Nergens een betere kans om een unieke serie
van de mooiste meeuwenfoto's te maken, van
zo nabij, zonder de minste moeite! Geen
schuilhut, geen extra verlengd sluitersnoer!
Niets! Maar 'k moet er gauw bij zijn;
het krot is immers aan afgebroken te worden
toe! En dan is het met de poel en de meeuwen
hier ook gedaan.
Verder vertelt de vrouw, dat weiland en
woning behoren aan meneer B., een hereboer,
wiens zoon op gezette tijden de verse meeu
weneieren komt ophalen. „En dus blijven wij
er vanzelf af", voegt ze er verklarend aan
toe.
100
