ZEEUWS TIJDSCHRIFT
No. 1
PAS op voor Ossaart, lach hem nooit uit, bespot hem nooit, want dan kan hij lelijk wraak-
nemen. En als dat nog niet duidelijk is geworden, lees dan de geschiedenis van Sjaan
Bliek van onder Poppendamme. Dat was een Walcherse boerin om trots op te wezen:
een flink mens, knap en altijd opgewekt en goedlachs. 2e stond op een keer de plaats te
schrobben, toen Tinus langs kwam, Tinus Minderhout. Hij had een wagentje met een oud
knol ervoor en daarmee sjokte hij de polder af. Hij woonde in Gapinge, maar hij kwam
overal. Meestal ging hij voor een dag of vijf op stap en sliep ergens bij een boer in de schuur
of liever nog zo maar ergens aan de kant van de weg, op een zeildoeken lap en onder een
oude paardedeken. De vrouwen zagen hem graag komen, want hij verkocht alles waar huis
vrouwen zo nu en dan erg om verlegen zitten. Sjaan Bliek had een kom koffie voor hem in
geschonken, want die stond net klaar. Ze was net op punt om naar het land te gaan, waar
de baas aan het wieden was. Bij de kar van Tinus stond ze te kijken naar wat ze misschien
nog wel eens gebruiken kon, zoals alle vrouwen dat kunnen doen en Tinus goot de koffie
op zijn schoteltje, omdat ze zo heet was en slurpte met genoegen, 't Deed deugd, zoals ze
dat op Walcheren zeggen. En Sjaan Bliek maar kletsen intussen, over van alles en nog wat
en maar lachen zonder al te veel reden, maar dat was haar aard. Hoe nu het gesprek op
Ossaart gekomen is, dat valt moeilijk te zeggen; een mens zijn gedachten maken van die
vreemde sprongen, maar ineens had Tinus het over Ossaart. Hij geloofde in Ossaart en dat
is niet zo vreemd, want mensen die veel buiten zijn geloven in de natuur en ook in het
bovennatuurlijke, dat brengen de rust en de stilte mee en vooral ook de eenzaamheid.
Sjaan Bliek geloofde natuurlijk niet in Ossaart. Die zei dat ze gelukkig te gezond was
om in dergelijke onzin te geloven. En met dat ze vragen wou: ,,Wat kost dat schuiertje?"
keert ze zich een beetje onbeheerst om en slaat met het borsteltje het boordevolle schoteltje
uit Tinus zijn handen en alles over zijn kleren. Daar was weliswaar zo goed als niets aan
te bederven, maar gierend van het lachen, zo was Sjaan nou eenmaal, loopt ze naar de wei-
bak om een emmer water te putten om Tinus schoon te borstelen. En dat vrolijke gelach
is het laatste geweest dat ze ooit van Sjaan Bliek gehoord hebben. Tinus heeft het verhaal
wel honderd keer verteld, of je het horen wilde of niet: Slap van de lach gooit ze de aker
in de put, keert hem met een ruk en krijgt zo'n schok, dat ze uit haar klompen schiet en hals
over kop de put in gaat. Haar gelach ging over in een schrille angstkreet, die door het water
gesmoord werd, die onder water verdween nog voor hij op volle sterkte was. Maar Tinus
stond als versteend en kon een halve minuut lang geen adem krijgen. Toen rende hij naar de
put en wat hij daar zag zal hij zijn levensdagen niet meer vergeten. Een broebeling van
wild schuimend water, een warreling van baaien rokken en twee woest spartelende, zwarte
kousebenen. En Tinus kon niets doen, niets! Later heeft hij nog vaak gedacht van had ik
maar dit of had ik maar dat, maar op het ogenblik zelf stond hij als betoverd te kijken tot de
kolking van het water ophield en de benen van Sjaan na een paar laatste, trage bewegingen
slap neervielen tegen de wand van de put.
Toen eerst kreeg hij genoeg lucht in zijn longen om te gillen en om hulp te schreeuwen,
maar het was te laat, Sjaan Bliek lag dood in haar eigen waterput, als het zoveelste slacht
offer van Ossaart. 2e hebben moeite genoeg gehad om haar weer boven te krijgen, want de
put was niet groot en Sjaan was een flink vrouwmens. En toen ze eenmaal op het droge lag,
was haar plotselinge duik voor niemand meer een verbazing, want om haar hals hingen
enkele slierten vers zeewier en dat terwijl de put van Bliek zowat de zoetste uit de hele
buurt was. En wie zou er dan niet geloven aan het bestaan van Ossaart
4
