TUSSEN 1957 en 1963 nam het inwonertal van
Nederland met een miljoen toe tot 12 mil
joen. Van dat miljoen kwamen er slechts
7500 in Zeeland terecht. Van het elfde mil
joen inwoners waarmee ons land groeide tussen
1949 en 1957 was het aandeel van Zeeland 10.800.
Van het tiende miljoen was het 12.700. Telkens
ging het dus slechter.
Pas de laatste twee jaren treedt er een verbe
tering in. In 1963 nam het aantal inwoners toe met
2060, in 1964 met 2665. De groei nadert dus het
geboorteoverschot, dat 2800 tot 2900 bedraagt. Wij
zien dit ook aan de vertrekoverschotten die van
1960 af per jaar terugliepen van 2630, via 2160,
1520 en 800 tot 190.
Een sterke groei van het inwonertal is afhankelijk
van het ontstaan van vestigingsoverschotten. In
Oost-Zeeuwsch-Vlaanderen waar in Terneuzen
de economische groei die in de andere districten
vooruit is, bedroeg het vestigingsoverschot in 1964
bijna 400. Het belang hiervan is dat deze streek
niet alleen meer is aangewezen op de eigen ar
beidskrachten, althans numeriek, maar hen „im
porteert". Die eigen aanwas van Zeeland, belo
pende ongeveer 1500 a 1600 mannen, zal ten slotte
tekortschieten als het aankomt op het benutten
van de ontwikkelingsmogelijkheden en vestigings
factoren rond de Westerschelde.
Voor velerlei doeleinden is er een prognose, al
thans een werkhypothese nodig. In de eerste plaats
voor de vergroting van de bouwcapaciteit, die
wel zeer essentieel is, omdat meer woningen lei
den tot een hoger inwonertal. De werkhypothese
is ook nodig voor het ontwerpen van industrieter
reinen en uitbreidingsplannen, voor de openbare
nutsbedrijven en verkeersvoorzieningen, voor de
maatschappelijk-culturele programma's. Hoewel de
prognose niet al te exact behoeft te worden ge
steld, verdient het aanbeveling dat voor al de ge
noemde sectoren van ongeveer dezelfde cijfers
wordt uitgegaan. Zou men voor de woningbouw
hoger mikken dan zou ten slotte een tekort aan
water toch een rem vormen. Of men zou veel te
veel industrieterreinen aanleggen.
Wij volgen dezelfde gedachtengang ais de direc
teur van de volkshuisvesting in Zeeland, die wij na
der uitwerken in het besef dat elk uitgangspunt na
tuurlijk willekeurig is. In het jaar 2000 heeft Neder
land 21 miljoen inwoners, dat is ruim 8 miljoen
meer dan nu. We nemen nu niet de visie van prof.
Thijsse over, die Zeeland op grond van zijn gun
stige ligging aan de Westerschelde 900.000 van die
8 miljoen toerekent. Wij stellen die groei op
500.000, dat wil zeggen het inwonertal anno 2000
op 800.000 of 4% van het aantal Nederlanders,
terwijl het thans 2,4% is. Deze groei is in een gra
fiek uitgedrukt en wel zodanig dat de toeneming in
BEVOLKINGSGROEI
103
