H Zeeuws Tijdschrift
Hedendaagse beeldende kunst in Zeeland
NUMMERT 19e JAARGANG 1969
Hans Warren
Naar aanleiding van de Kerstexpositie in de Vleeshal
Wanneer de „Vereniging van Zeeuwse Beeldende
Kunstenaars", thans gelukkig „De Zeeuwse Kunst
kring" geheten, een Kersttentoonstelling houdt,
hangen er in de Vleeshal in Middelburg schilde
rijen, staan er beelden, potjes en schalen. Waar
achtig. Er ligt geen gifgroene ijsco van drie meter
lang, er zijn geen kamers, tot aan de venster
banken volgestort met gladgeharkt vuilnis, je
hoeft er niet in de ingewanden van een monster
lijke, bontbeschilderde pop te kruipen of onder
een plastic tent waarin honderden kermisballonnen
door het stoten zachtjes in beweging komen. Er
loopt niemand moedernaakt of met verf beklad-
derd rond en je wordt er niet in een roes of om
zeep gebracht. Het is er niet eens leeg. Er hangen
doodgewoon schilderijen en er staan beelden. We
zijn in Zeeland, en wel in Middelburg. We bekijken
moderne kunst, gemaakt door levende Zeeuwse
kunstenaars. Dat velen verstek laten gaan, tant pis.
Daaronder zijn goeden en slechten. Waarom ze
verstek laten gaan? Als het uit bescheidenheid
gebeurt: respect. Als het uit gevoel van eigen
waarde gebeurt: begrip. The rest is silence.
We hebben te maken met wat wèl geëxposeerd
wordt. Men heeft ons gevraagd ons oordeel te
geven. We zijn blij, dat we dit volkomen on
bevangen kunnen doen, en er verder niets mee
te maken hebben. Jaren geleden, toen de Kring
van start ging, was dat anders. Een blauwe maan
dag moesten we werken van aspirant-leden keuren.
Een onmogelijke taak. Een bepaalde groep mensen
was al lid van de stichting, had haar notabene
opgericht, en het peil dat door sommige van die
actieve leden werd getoond was in menig geval
zo laag dat men vrijwel onmogelijk een aspirant
lid, wie dan ook en hoe slecht dan ook, afwijzen
kon op grond van het feit dat zijn werk geen peil
haalde. Gelukkig werden we spoedig op een on
elegante manier van die taak ontheven, en we
benijden degenen die nu balloteren allesbehalve.
In elk geval staat thans het hek al wijd open voor
voortbrengselen van de meest amateuristische
huisvlijt. Laten we de dingen bij hun namen noe
men, wanneer tot 50% subsidie gegeven wordt!
Is er nog iemand die werkelijk schift, kiest, selec
teert (er wordt geballoteerd door een groepje uit
de Kring-zelf, waarover later meer). Of is het kom
maar binnen jongens, een gezellig onderonsje
van vaklui, amateurs, zondagsschilders, teken
leraren, kunstzinnig aangelegde huisvrouwen en
jongelui die hun neus wel eens een poosje binnen
de muren van een academie gestoken hebben?
We weten maar al te goed dat we ons op glad ijs
en gevaarlijk terrein begeven, waar kwesties van
smaak en voorkeur en vooral van mode en groeps
belangen de doorslag geven. Maar tenslotte moet
er iemand zijn die eerlijk zijn mening uitspreekt.
Vrijwel iedereen is het er over eens dat we in het
slop zitten. Wat hier volgt, is scherp, maar con
structief bedoeld. Ik weet dat er veel boosheid
zal volgen en veel onvruchtbaar gediscussiëer.
Het zou grappig zijn over een twintig, dertig jaar
dit artikel nog eens op te slaan om te zien of ik
het gelijk heb waarvan ik me zo heilig overtuigd
voel anders sprak ik mijn mening niet onver
bloemd uit. Vrijwel heel de moderne kunst beleeft
een tijd van malaise, verval, verwarring en wan
orde, en Zeeland kan daarop geen uitzondering
maken, het volgt braaf, uit de verte, mee. Wat hier
in de Vleeshal hing is nog maar een onderdeeltje
van het geheel dat Zeeland biedt.
Vóór we nu binnentreden, willen we graag eens
recapituleren hoe deze Kring tot stand gekomen is.
Een aantal leden van de oude „Zeeuwse Kunste
naars Kring", ontevreden over de gang van zaken
1
