de hand en verhuisde naar Clinge, waar hij een
klompenmakerij begon. Uit grootvaders ambachte
lijk onderneminkje groeide de Sanfora N.V. „San
van sandalen, fo van Van de Voorde want San-
vora ligt niet zo gemakkelijk in de mond".
Het bedrijf exporteert, onder eigen naam en voor
verschillende schoenfabrikanten, naar Engeland,
Malta en Cyprus, naar de Bermuda's, Zuid-Afrika
en Australië. Een bescheiden deel van de produktie
schoeit Nederlandse voeten. België heeft voor ge
zondheidssandalen niet de minste belangstelling.
„Geen paar gaat er hier over de streep", zegt
Van de Voorde. „Belgische dames dragen zelden
sportief schoeisel".
In hef drukst van het seizoen heeft Sanfora een
vijftig man in dienst. Behalve sandalen fabriceren
zij kleine, eiken meubelen, als kapstokken, bloem
bakken en huisbars maar die zijn uitsluitend
voor de binnenlandse markt bestemd.
Clinge en De Klinge, samen een vier kilometer
lang huizenlint; tussen beide de grenspaal. Nog
op vaderlandse bodem staat 'f Clingse Frituurke
nauwelijks in België ontdekken we het Bijhuis De
Zomerjurk (filiaal klinkt te Frans).
Nog minder dan het Belgische dorp heeft het Ne
derlandse een kern. Gemeentehuis en Raiffeisen-
bank staan hier oog in oog met kerk en pastorie
aan de Gravenstraat. Op dit punt, zo men wil het
hart van Clinge, wordt heden, 16 augustus, feest
gevierd. Van de galmgaten in de kerktoren zijn
lijnen vol vlaggetjes gespannen over de straat.
Vandaag zijn Lambert en Philomien vijftig jaar in
de echt verenigd, we lezen het op een kleurrijk
bloemtapijt voor de ingang van het Kerkstraatje.
Daar woont het paar. Buurtbewoners hebben zich
geweerd met sparren en papieren roosjes. Zie,
in dat huisje wonen de gelukkige echtelieden. Een
vrijheidshoed een poetsmandje omwikkeld met
crêpepapier hangt voor het bovenlicht van de
deur.
De voorzitter van de buurtcommissie schiet haastig
toe en vraagt of het bezwaarlijk zou wezen het
comité op de foto te zetten. Het is een heel gezel
schap, inderhaast uit een café bijeengeroepen.
„En het bruiloftspaar?", informeert fotograaf Kotvis.
Zie, het zit zó in elkaar: de organisatoren van de
straatversiering rusten uit van hun beslommeringen,
ze hebben sjuust een pint gevat hier in het café.
De feestende familie is na de mis naar een ander
café getogen, een eindje verder in de straat: café
De Landbouw. We kunnen daar vol vertrouwen
heen gaan, want het paar zal graag op de foto
willen.
Op het achtererf van De Landbouw staan in een
beschut hoekje schotels gepelde eieren en tomaten
en een wasteil pas geschilde aardappelen gereed
voor verdere verwerking. Er moet in de keuken
nog veel werk verzet worden eer, over enkele uren,
de feestgangers aan tafel gaan. Een van de keu
kenprinsessen brengt ons verzoek, een plaatje te
mogen schieten van het bruidspaar, naar de feest
zaal over. De deur blijft open staan, een golf
sigarenrook drijft ons tegemoet. Gelach, gerinkel
van flessen en glazen, ,,'t Is zeker voor de Gazet
van Antwerpen", veronderstelt iemand van het ge
zelschap. „Nee, voor het Zeeuws Tijdschrift".
Het is duidelijk dat onze periodiek niet minder
goed staat aangeschreven dan het Antwerpse dag
blad, want de bruid verheft zich uit de kring van
familieleden en geburen. En de bruidegom, die
oudergewoonte bij de kaarttafel is aangeschoven,
legt er zijn azen en boeren voor neer. Op het erf,
tegen een achtergrond van vrolijke nazomerbloe-
men, poseren zij voor het Zeeuws Tijdschrift:
Lambert en Philomien uit Clinge. Het diamant ligt
voor hen vast en zeker nog in het verschiet.
Aan de andere kant van de grenspaal zijn gisteren
de kermisfeesten begonnen. Bij August Drumont in
de Dorpsstraat heeft toen een grote liggende wip
schieting plaats gehad. De wedstrijd was georga
niseerd, nee: ingericht, door de Maatschappij
Nooit Gedacht.
Gezondheidssandalen
