prachtig gezicht want iedereen liep met oranje op.
Een paar dagen verliepen en de Nieuwveners be
sloten met karren door het dorp te rijden. We
gingen langs het Tolhuis en bij het gemeentehuis
uit en daar heeft de Burgemeester een redevoering
gehouden. Toen hebben we allemaal gezongen en
heeft de B.S. in de lucht geschoten. De dagen die
daarop volgden verliepen rustig.
De meisjes schreven over beierende kerkklokken,
sjerpen en het Wilhelmus, alle jongens gewaagden
van strovuren, rotjes en donderbussen, van de gele
Wehrmachtsborden „die in vlammen opgingen" en
van de stoet krijgsgevangenen die via Nieuwveen
werd weggevoerd.
De jongste van mijn troepje schreef: „Vrijdagavond
4 Mei hoorden we het. We zaten allemaal binnen.
En daar kwam Spek die onder aan de dijk woont
het nieuws vertellen. „Er is Vrede hoor," zei hij.
En we schrokken er allemaal van.
Buurman Spek wist er natuurlijk niets van: het was
geen vrede, alleen maar capitulatie. Het is ook
nadien nooit vrede geworden. Alle oorlogen zijn
met vrede geëindigd, alleen de tweede wereld
oorlog niet. Maar vrede of capitulatie, jij schrok er
van, kleine Mappie Bos.
Toch moest Hirosjima toen nog komen. Korea en
Vietnam lagen in een onbekend verschiet. De eer
ste steen van de Berlijnse muur moest nog gelegd
worden. Van de culturele revolutie had niemand
ooit gehoord. We wisten niet van ontbladerings-
acties en we kenden lichte noch zware drugs.
Een burgeroorlog tussen rooms en onrooms be
hoorde zo meenden wij tot het voltooid ver
leden. Over automaten voor condooms werd nog
niet gerept. We behoefden nog niet verontrust te
zijn om de mate van luchtverontreiniging. We kon
den ons de mens op de maan nog niet voorstellen.
Ja, mettertijd zijn we allemaal van „de vrede"
geschrokken.
Kindertekening, Nieuwveen, 1945
152
