verfraaid, de ronde muur bij het Betje Wolff-
plein, het hart van het oude Vlissingen, is
ontstellend lelijk, maar het is het Vlissingen van
toen en het Vlissingen van nu. En een paar keer
in het jaar kijk je vol trots naar weer zo'n
enorm schip, dat boven de stad uittorent en
gereed is om te water te worden gelaten. En
dan herinner je je weer namen: de Indrapoera,
de Sibajak, de Dempo, de Willem RuysDie
hebben ze in Vlissingen gebouwd, je hebt ze zién
bouwen, je hebt ze te water zien glijden, je hebt
op de boulevard gestaan toen ze wegvoeren,
overal heen. Stukjes Vlissingen, die alle zeeën
bevaren hebben.
En de Vlissinger van toen? De Vlissingers uit
1572, die de stad hebben bevrijd? Dat is een
merkwaardig hoofdstuk uit de krijgsgeschiede
nis, een bevrijding, volgens een zeer eenvoudig,
maar uitstekend werkend plan. Op de ochtend
van de zesde april marcheerde het Spaanse
bezettingslegertje de stad uit voor een oefening
in het veld. Toen ze eenmaal goed en wel buiten
waren, deden de Vlissingers de stadspoorten
dicht. En ze hebben de Spanjaarden er niet
meer ingelaten, niet toen er een Spaans legertje
op trok naar Vlissingen, niet toen er Spaanse
schepen op de rede verschenen. Die werden met
kanonschoten verjaagd. Vlissingen was vrij en
Vlissingen bleef vrij.
Iets van deze roemrijke daad kun je in de
geschiedenis van de Vlissingers terugvinden. Zij
zijn niet geneigd tot uitgebreid overleg, wijs
beraad, langdurige onderhandelingen. Zij zullen
ook niet meteen met de vuist op tafel slaan.
Maar als er tot handelen moet worden overge
gaan, dan durven ze de daad te stellen en de
gevolgen te dragen. Tenminste, zo was het in het
verleden. En nu? Van het Vlissingen van toen is
nog heel wat terug te vinden, maar 'echte'
Vlissingers?
50
Vertrc
