Jeugdleden in kamp Zoutelande. De arbeiders verklaren zich bereid gedurende een half jaar overwerk uit te voeren: drie maanden vijf, drie maanden drie uur extra per week. Volgde nog de gebruikelijke bepaling, dat over en weer rancunemaatregelen achterwege zouden blijven. Alles bijeen een ontwerp, dat uitzicht bood op redelijke lotsverbetering. De vertegenwoordigers van de vakverbonden beseften, dat zij een derge lijk voorstel niet zonder meer van de hand konden wijzen. De christelijken verklaarden zich zelfs direct akkoord. Uit het gedenkboek van de ANMB citeer ik: „Een slotconferentie op 27 september, die een zeer onaangenaam verloop had, leverde niets meer op, aangezien ook de Metaalbond en zeker zo duidelijk als wij, moest opmerken dat de Chr. Bond van de staking afwilde. Het einde bracht een onbevredigend resultaat, maar het was niet mogelijk de staking langer te doen voortduren". De leden keurden het akkoord met overweldigen de meerderheid goed; de Modernen deden het bij acclamatie, de andere organisaties namen de stemmen op: Christelijke bond 357 voor, 8 tegen, 2 blanco; Rooms-Katholieke Bond 67 voor, 12 tegen, 2 blanco; de Federatie 56 voor, 13 tegen, 8 blanco. Na een strijd van achttien weken werd op 2 oktober 1928 het werk hervat. Verkoop aardappelen en groenten. De aap moet nu maar uit de mouw komen! In het orgaan van de Christelijke Metaalbewerkers- bond schreef op zaterdag 6 oktober de Vlis- singse vakbondsbestuurder Wetselaar een artikel 'Na den slag'. Daaraan ontleen ik: „Een woord van bijzonderen dank aan het kleine comité, dat zich beijverd heeft om de oplossing van het conflict naderbij te brengen. Het waren de predikanten ds. Hartjes en Kruijswijk en de geestelijke adviseur van de R-K vakbeweging te Vlissingen, pastoor Groen. Deze zijn, onder de gunste Gods, de instrumenten geweest die den strijd hebben doen beëindigen". De Modernen zeiden: „Zie je wel, het is allemaal achter onze ruggen om bekokstoofd". De kern van deze bittere klacht lag in de eerste drie woorden: ze hadden van de Christelijke broeders niet anders verwacht. „Zo mogen jullie niet oordelen", verweerden zich

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1972 | | pagina 50