vluchthaven veere 19
Von Bernuth heft vermanend de vinger.
„Pas op. Ik ben een meneer die zeilt en
jaagt en óók schildert. Helemaal ama
teur. Zee en wolken, Christussen, berg
landschappen ja, dat wil ik u ook ver
tellen, ik heb achthonderd zevenen
twintig bergbeklimmingen achter de rug.
Een gezonde bezigheid natuurlijk, maar
toch deed ik het niet om de sportieve
prestatie, ik zocht de stilte, waarover u
zelf geschreven hebt in dat artikel over
het Land van Saaftinge. in alle ernst, ik
zocht iets van Gods nabijheid, van de
eeuwigheid. En wat nu mijn schilderen
betreft: ik heb gepoogd, verstaat u goed,
gepoogd het cosmische te benaderen,
gestreefd naar vergeestelijking - maar ik
vind dat ik daar niet in geslaagd ben.
Von Bernuth pauzeert even, het is voel
baar dat hij over een heel ander onder
werp zal beginnen.
„Dit is zo over mijn leven in het algemeen.
En dan komt die periode van de oorlog.
De Duitsers zaten zo ongeveer bij de
Sloedam, toen we besloten naar Enge
land te zeilen. Bij het schutten in Vlis-
singen maakten we nog een bombarde
ment mee. De volgende dag kwamen we
in Ramsgate aan. De havenmeester zei:
„Well, there you are again", alsof het
mijn zoveelste pleziertochtje gold.
Zee en wolken, Christussen, berglandschappen
Von Bernuth vond in Engeland zijn weg.
Hij is er geruime tijd werkzaam geweest
als administrateur van de hofhouding
van koningin Wilhelmina.
„In oktober 1944 hoorden we die af
schuwelijke berichten over het bombar
dement op de dijken van Walcheren.
Toen ben ik pas goed in actie gekomen.
Met een vriend-diplomaat, navy-heb ik
een fonds voor Walcheren gesticht:
The Mackeson-Bernuth British Fund for
Walcheren". Ik schreef fabrikanten aan,
zocht ze op, verzamelde links en rechts
doelmatige goederen. Onze eerste zen
ding omvatte drieëntwintig kisten
dekens. Dank zij een relatie gingen ze aan
boord van een torpedojager direct na de
bevrijding van het eiland mee naar Vlis-
„Stil water"
