zeeuwen buiten zeeland; corrie niggol-boogerd
69
90 Walnutstreet in Edmonds, de woning van het echtpaar Niggol-Boogerd geheel begroeid met wingerd.
breed, maar ze hadden heerlijke zomer-
vacantie's in de bergen, maakten lange
wandeltochten, er was volop werk in de
groentetuin, ze practiseerde volop haar
huishoudopleiding. Er kwamen geen kin
deren en dat leidde tot het adopteren van
twee kleine meisjes baby's van enkele
dagen - met een tijdsverschil van drie
jaar. Zekerheid, hartelijkheid en liefde
hadden die kinderen nodig en dit kregen
ze. Vroeg werd hen verteld hoe zij bij va
der en moeder gekomen waren en de in
tegratie verliep vanzelf en volledig. Nu
zijn het volwassen meisjes, waarvan de
een al twee jaar frans studeert en de jong
ste, 18 nu, op het punt stond te beginnen
ook op de Universiteit van Seattle met
business economics. Dat betekent tevens
buitenshuis wonen. Typisch is de gelijke
nis van de kinderen, ook de uiterlijke ver
wantschap met moeder.
De rol van de kerk - kerkrijders
Ik vraag haar naar de rol van de kerk in
haar leven. Ze werd 'aangenomen' in
Noordwelle bij Ds. Faber, in Leiden nam
haar tante haar mee naar het daar aanwe
zige Remonstrantse milieu, doch de pre
ken en avonden van Banning, Heering c.s.
grepen haar toen te hoog. In het nieuwe
vaderland werd het de Lutherse kerk, de
kerk die ook representatief is voor Est
land. Wij gaan zondagsmorgens mee
naar de kerk. Tijdens de goed bezette
dienst komt er een moment dat onze
gastvrouw opstaat en vertelt wie zij heeft
meegebracht, 'guests from Holland Wij
krijgen een keurig gekleurd omslag uitge
reikt met binnenin 6 bladzijden orde van
dienst en mededelingen, voor deze 15e
zondag na Pinksteren. Een ouderling en
een vrouwelijk diaken lezen, de Reverend
preekt, een koor zingt, wij zingen uiter
aard ook. Na afloop kenmerkt mijn vrouw
de preek als niet zo verschillend van een
Hervormde dienst in Nederland en de
sfeer van de dienst als overkomende met
een gevoel van blijmoedige saamhorig
heid. Jong en oud schudden de Rever
end's hand, al of niet met een praatje bij
de uitgang. Onze gastvrouw stapt in, wij
lopen terug. Wij zijn de enigen, er zijn
geen kerkgangers in dit land, alleen kerk
rijders.
Overigens is dit niet Corrie's enige ker
kelijke binding. Een even belangrijke
band loopt over de Estonian Church. Karl,
haar man, is destijds onder sponsorschap
van de kerk uit Duitsland naar Amerika
gekomen. Hij was jaren voorzitter van de
Estische vereniging van de Westkust. De
Esten, hoezeer onderworpen aan de
Amerikaanse smeltkroes, kennen als zo
vele etnische groepen in de V.S. een sterk
verband. De Estische gemeenschap is al
tijd heel goed geweest, men streeft er
naar zijn taal en cultuur levend te houden
door literatuur, beeldende kunst, muziek,
folklore in ere te houden, te onderwijzen
en te beoefenen.
De kinderen gaan daartoe 's Zondags op
een Estische school, waar ze de taal leren.
Samen wordt ook gymnastiek bedreven.
Eens in de maand is er kerk. Corrie zingt in
het Estische koor, ze organiseert parties
voor de groep zoals de andere leden, ze
heeft samen met een Estische collega een
klein Engels-Estisch kookboek bewerkt
dat is uitgegeven. Elke week zingt ze als
alt in het koor, in Leiden deed ze het al in
de Zeeuwse club. De kinderen hebben
hun peter en meter in deze kerk. Ze gin
gen naar de Zondagschool, Krina is in de
Amerikaans Lutherse kerk bevestigd,
Karla in de Estische.
Aspecten van de Amerikaanse samenle
ving
Toen de kinderen groter werden - in
Amerika blijven ze tussen de middag op
school en eten daar i.v.m. de grote af
standen - heeft hun moeder 5 1/2 jaar in
de lijn van haar vakopleiding gewerkt bij
het Edmonds School District. Voor een
lagere school maakten ze dan met zijn
tweeën voor liefst ca. 200 kinderen in
korte tijd de lunch gereed.
We praten verder over de Amerikaanse
samenleving, die zij enerzijds als vrijer en
gemakkelijker kenschetst dan de Neder
landse, zoals zij die ervaren heeft. Overi
gens is ze vrij vaak over geweest, voor het
eerst in 1962, daarna '69, '72 en '75,
laatstelijk vanwege de dood van moeder.
Doch ook kan zij zich voorstellen dat men
zich sneller eenzaam zal voelen in dit
grote land. Het individualisme is groot, er
zijn meer onderlinge grenzen dan in Hol
land. Negerbevolking is er weinig in dit
uiterste Noordwesten van de States; In
dianen zijn een 'minority', soms arbeid
zaam en goed geïntegreerd, soms het
omgekeerde (ze hebben ons alles afge
nomen en moeten voor ons zorgen). De
Amerikaan is in het algemeen heel
vriendelijk, je hebt veel aan je buren. Ze
