zeeuwen buiten zeeland: corrie niggol-boogerd
71
Van moederland naar "vaderland"
Hoe zal de band met het moederland blij
ven verlopen? Er is de correspondentie
met haar zuster en toch ook nog wel met
oudere familieleden en vriendinnen in
Holland. Over een paar jaar, als Karl ge
pensioneerd wordt, hoopt het echtpaar
een grote reis naar Europa te kunnen ma
ken. Voor de kinderen ligt het straks an
ders, ook al zijn er het Estische stempel en
de bezoeken aan Holland. Het smelten in
de smeltkroes werkt door. Het land is
jong. Amerika heerst hier slechts sinds de
vorige eeuw. De oceaan, waaraan zij
woont, is ons langer bekend, maar ook
nog slechts 4 1/2 eeuw. De eerst bekende
man die die oceaan bereikte was een
Hollander, Magelhaes, die haar in 1520
bezeilde in een periode van langdurige
kalmte. Daarom werd dit nieuwe onbe
kende water in de Spaanse sfeer 'II Pacifi-
co' genoemd.
Aan de kusten van de Pacific Ocean, tus
sen stad en zee, schreef Wilhelm Moberg,
woont de mens. Hij leeft er tussen het
veranderlijke en het onveranderlijke. Wij
verlaten Edmonds en kijken om. Onze blik
glijdt over het enorme uitzicht van deze
heuvelhelling naar het open en wijde
Westen, het uitzicht naar daar waar stad
en zee in de kustlijn elkaar treffen, daar
waar het 'driftwood' op het strand ligt op
gestapeld, naar de blauwe baai met de
rondingen en kanten van verspreide
eilanden, naar de Mountain Range van
het Olympic Schiereiland met zijn
sneeuwtoppen die in de verte de einder
begrenzen, naar de grote witte veerboot
die de Puget Sound - wijder dan Ooster-
of Westerschelde oversteekt. De Puget
Sound die het vroegere Schouwse meisje
dagelijks vanuit de woonruimtes van haar
huis beneden voor zich ziet uitgestrekt,
waar een zelfde eb en vloed, zij het dan
met een wat geringer tijverschil als in
Zeeland, maar een zelfde tij, het ritme van
het leven weergeeft. Zij is er thuis.
Nieuw is dat ze thans les geeft in Nederlands aan een
Taleninstituut.
A. Viruly
ROOMBROODJE NA DE ZONDEVAL.
O, roombroodje! O, spijs voor serafijnen!
'k Zag Middelburg met school en al verdwijnen
de stoomtram naar ons dorp begon zijn reis,
ik beet in U, en proefde't Paradijs.
Na 60 jaar ben ik opnieuw getreden
in't zelfde winkeltje; als in dat goed verleden
heb ik U, voor 3 kwartjes thans! gekocht
en bijt, a/s bij de aanvang van mijn tocht.
Een 24-voudig watertanden
blijkt nog, als toen, onmiddellijk voorhanden,
de zeeuwse room nog zuiver en gezond,
alleen: ik leef thans met een valse mond.
Bijt nog maar, mond. Doch loof de onschuld van't verleden,
toen er nog stoomtrams door de Hof van Eden reden.
(met hulde aan de firma Le Cointre, roombroodjes bakkend sinds 1913) 1)
WESTKAPELLE.
Na zestig jaar zit ik weer op de dijk,
nu naast een jongen met een schoolcahier.
Hij schrijft nog niet. Hij leest nog. Ik kijk mee:
"De Nieuwe Gids"! Zo zijn wij, tegelijk,
Kloos, ik, die jongen, potlood en een schrift,
gevijven voor het laatst op dit bazalt,
waardoor ook een drieëenheid samenvalt:
lezen en schrijven en een mens op drift.
De zee, de zee klotst voort en kent geen tijd.
Die jongen zit hier nu al zestig jaar.
Wij horen, hij en ik, erg bij elkaar
in onze snel voorbije tijdelijkheid.
Hij schreef toen, net als Kloos, ook een sonnet.
Moet ik nu? 't Lukt mij slecht. Mag ik naar bed
1) Le Cointre zelf is er 1 juni jl. mee gestopt (noot van de redactie).