hans warren: kunst, mooie jongens, exotische romantiek en ornithologie 13 sche" verwoording, het kiezen van „on beduidende" of „triviale" gebeurtenis sen, de eenvoudige en beknopte manier van vertellen accentueren het tragische element in deze poëzie. Veel verzen be ginnen losweg vertellend, maar altijd komt er een regel waarin het gegeven als het ware kantelt, „de wereld draait een kwartslag om", en onverwachte, verre perspectieven geven een licht ge voel van duizeling, van kosmische angst. We zien de beginregels dan in een ander licht; en het gedicht gaat ver der, het verhaal wordt uitverteld, en eindigt dikwijls wat abrupt, soms in zacht uitlopende woorden, soms in één markante regel. Ook de „gewone" taal is een integre rend onderdeel van deze poëzie. Een frans criticus spreekt van een „eenvou dige, krachtige taal, die dicht bij de ge wone spreektaal staat, en die juist daar door in sterke mate lyrisch is; zozeer munt ze er in uit het woord-ritme aan te passen aan de details van het beeld, aan de verbogen gedachtengang Een goede omschrijving van „simpel heid", vindt u ook niet? „Simpelheid" Wat mij betreft kan deze omschrijving van de uiterlijke vorm van Kavafis' poë zie er net zo goed een zijn van de uiterlij ke vorm van het latere (lees: het door Kavèfis beïnvloede) werk van Warren. Ik kan begrijpen dat u, „sinds 1 970 ver bonden aan de afdeling moderne Ne derlandse Letterkunde van de Rijksuni versiteit te Utrecht" (zo lees ik op de voorkant van uw boek Het Komplot der Vijftigers), alle simpelheid ten zeerste betreurt: wég de telramen, wég de for mules en computerprogramma's, wég de psycho-analytische symbolenstaf- kaart, wég de urenlange, wat zeg ik, de wéken lange sessies waarbij het gedicht in digitalen wordt uitgedrukt, in kolom men gezet en tot een vierkantswortel herleid. In het spoor van het Experiment ont stonden namelijk, in hetzelfde laborato rium, de geschikte methoden om de toendertijd nieuwe poëzie te „analyse ren" (het woord alleen al), te „duiden", te „onderzoeken". Langzamerhand hebben deze methoden een dermate geïnstitutionaliseerde autoriteit ver worven, dat ze, vooral aan de universi teiten, de maatstaf werden voor de poë zie: de toepasbaarheid van de metho des ging de waarde van de poëzie bepa len. En waar de methodes tekort schie ten, overbodig of gedateerd zijn, daar vermoeden professoren en aan de Rijksuniversiteit verbondenen „simpel- DE CONDOR Andesbewoners vangen de keizerlijke condor, vrijheid's symbool, en binden de vogels bij 't jaarfeest op stieren, Spanjaarden, hun aartsvijanden voor kampen op leven en dood zo geheten. Rennend rukt de stier de condor haast uiteen, hij hotst met zijn lappen van vleugels, maar wint, want een man doodt de stier. Dan worden de condors, wierookomwolkt onder triomf geschreeuw van de rotsen geworpen, feestlinten lang naslepend aan hun poten. Sommigen kunnen nauw/ijks hun vleugels meer uitslaan, ze rukken, ze wankelen, niemand die 't merkt in het roezend gejubel, de onoverwinlijke condors zijn vrij, bloed gist en het stieren vlees geurt al. Uit: Betreffende vogels, '74. Verz. Ged. p. 485. NATUURLIJK Natuurlijk moest die jongen in het duin merken dat ik intens naar hem keek. Natuurlijk kwam hij toen vlak langs me met veel overbodige bewegingen hoewel hij me zogezegd niet zag. Natuurlijk begon hij een lenteballet met een vriendje en een bai, natuurlijk streek hij veel te meisjesachtig telkens door zijn erg lange haar en keek daarbij eens om, flitsend gebid in duister gezicht. Natuurlijk lag hij later loom kauwend op een he/mspriet in dat aandoenlijke verschoten badbroekje helemaal alleen in een warme duinpan. Natuurlijk ging ik zacht en ongemerkt weg en natuurlijk heb ik daar de hele dag spijt van. Uit: Winter in Pompei, '75. Verz. Ged. p. 570.

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1982 | | pagina 19