een wereldpodium voor de kunst; de graanbeurs, Middelburgs mooiste monument 145 men van het pretentieuze kunstpodium. Overeenkomstig de claim die Boezem op het hele gebouwtje legde, claimde Wielaert op 28 mei 1984 een kleine vierkante meter van de vloer om er zijn „Podio del Podio del Mondo per l'Arte" te leggen, „zonder de gemeente er eni germate toestemming voor te vragen en daarmee het goede voorbeeld uit 1 976 volgend. Het kunstwerk van Wie laert is een zwarte plaat graniet die bij toevoeging enkele centimeters boven het vloerniveau van het kunsttempeltje uitkomt. Zo is het letterlijk een podium, maar ook figuurlijk stijgt het als een steen des aanstoots boven het onder liggende podium uit. In het zwart gra niet zit een vierkante witmarmeren plaat, opgedeeld in negen kleinere vier kanten. Onder deze plaquette is de naam van de kunstenaar te lezen en er boven vinden we de tekst „Butter, Cheese Eggs". Uit het gesprek dat ik recentelijk met Wielaert had blijkt dat de aldus ontwor pen gedachtesteen de drager is van een dubbel-concept. Ten eerste verwoordt de tekst een maatschappij-kritische ge dachte; „bij ons heet het spel Boter, Kaas en Eieren, een oer-Hollandse be naming. In ruime zin is mijn steen een symbool voorde grandeur van ons land; het vertelt waar een klein land groot in kan zijn. Ik ben heel trots op ons Vlakke Holland, begrijpt u In engere zin, en dat is voor Wielaert als kunstenaar ei genlijk belangrijker, is zijn steen een commentaar op het Podio voor Toe komstige Avant-Garde in Middelburg en een hommage aan de afzonderlijke werken die er in vervat zijn. Tijdens de geanimeerde inwijding van het Podio del Podio del Mondo per l'Ar te beitelde de kunstenaar eigenhandig het eerste kruisje in één van de witmar meren vakken. „Dit podium wil een po dium zijn voor onbekende kunstenaars, van wie nog maar moet worden afge wacht of ze tot een Avant-Garde zullen gaan behoren". Verder zal het een po dium zijn voor overbekende kunste naars, die gerust weer in de anonimiteit mogen geraken. Zo merkte Wielaert ironisch op Joseph Beuys uit te willen nodigen om een nul in zijn podium te zetten. Eventueel gepaard aan ter plek ke uitgevoerde performances of instal laties die refereren aan de kruis of cir kelvorm, zouden kunstenaars alterne rend een rondje of een kruisje komen zetten om uitdrukking te geven aan hun anonimiteit. Daarnaast zijn deze niets zeggende tekens een metafoor voor de buitengewone visies van de andere ste nen. Het podium van Wielaert zou vol komen te staan met Nullen en Kruizen. In mijn gesprek met de jonge kunste naar verzekerde hij dat iedereen een plaats op het Podio del Podio kan clai men; „Ik vind dat het doodleuk claimen van podia hier traditie moet worden. Ik heb het vermoeden dat met name de jeugd mijn podium dankbaar in gebruik zal nemen en dat heeft nou eens niets te maken met vernielzucht of kunstvanda- lisme; grafitty is in de kunst momenteel erg in zwang". Politieoptreden Jammer genoeg voor die jeugd werd het Podio del Podio een half uur nadat het in cement was vastgelegd met voortvarend optreden van de politie uit het plaveisel verwijderd, zodat het kunstwerk nu op het bureau is te be zichtigen. Niet dat de legger had ver wacht dat de Butter, Cheese Eggs- steen had mogen blijven. Wel slaagde ook Wilaert er met zijn steen in, zoals de VVV-brochure van de overige stenen zegt „te verwijzen naar werkelijkheden die men in het dagelijks leven nauwe lijks bewust is". Zo blijkt de man die zich al 8 jaar opwerpt als direkteur van de Graanbeurs, gezien zijn afwezigheid op 28 mei, niet geïnteresseerd in wat er op het wereldbefaamd podium gebeurt. Verder blijken omwonende Middelbur gers nog steeds niet te weten dat het heilige huisje geen grafstenen herbergt maar kunst, die speciaal voor hen op straat ligt, heel ontspannen en spon taan. En uitgerekend het Middelburgs politiekorps blijkt een ruime culturele belangstelling te hebben, zozeer zelfs dat men de kunst het liefst op het bu reau heeft liggen. In Middelburg wordt alles, inclusief de Toekomstige Avant-Garde, heel netjes in banen geleid en alleen de gevestigde kunst mag de straat opbreken zonder dat het gezag daartegen optreedt, leder respectabel monument van zo'n aparte allure als de Graanbeurs, verdient het met gepaste eerbied behandeld te wor den en ook de kunsten, de versteende gedachten YES/NO Co, dienen met ontzag te worden bekeken, zoals het betaamt. De steen van Wielaert die het gebeuren in het kunsttempeltje relati veert en vertaalt in een vruchteloos spelletje Boter, Kaas en Eieren, past niet in die kunstidylle van het Podio del Mondo per l'Arte. Wél vinden we er een steen met de aanmatigendezin „Lesab- sents ont toujours tort": de afwezigen hebben altijd ongelijk. Het loont de moeite de kunst in Middelburgs mooi ste monument eens persoonlijk te gaan bekijken. Er wordt geen entree geheven en wie er geweest is, vraagt zich mis schien af of Wielaert, ofschoon zijn But ter, Cheese Eggs-gedachte hier afwe zig is, niet tóch gelijk zou hebben.

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1984 | | pagina 21