VAN DE REDACTIE
Langs de „Zeeuwse weg"
kerskamp gingen, de tandems deden
hun intree. Ik herinner me dat er eens
drie Belgische echtparen kwamen met
tandems die bij ons hun tent opzetten en
waarvoor moeder 's morgens koffie zet
te. En die dames droegen... broekrok
ken, wat nu ook weer in de mode is. Ook
de wandelsport kwam op en in het
weekeinde zag je soms hele groepen
voorbij trekken met vlaggen en vaan
dels. Vooral in de verkiezingstijd was dit
het geval wanneer verschillende politie
ke groeperingen stemmen wilden verga
ren.
Daar het fruit op de veiling zo goed als
niets opbracht verschenen er langs de
weg allerlei stalletjes waarfruit verkocht
werd. Dit bracht dank zij de toegenomen
drukte op de weg heel wat beter geld op
en de kinderen werden vaak ingescha
keld om bij de verkoop te helpen, ook al
moest je eigenlijk 14 jaar zijn om iets te
mogen verkopen, toch werd daar veel de
hand mee gelicht. Het wasvoor een kind
ook leuk werk, want je kwam met allerlei
mensen in aanraking. De mensen uit de
buurt kochten niet, die hadden zelf fruit
genoeg. In het voorjaar gingen we hel
pen bij de kruisbessenpluk. Na school
tijd trok je dan oude kleren aan en ging
nog tot half zeven bessen plukken en
's zaterdags de hele dag. Pas als alles er
af was kreeg je geld ervoor en je wist
nooit van te voren hoeveel dat zou zijn
want het plukloon was afhankelijk van
de prijs die de bessen opbrachten op de
veiling. Maar meestal was het maar en
kele centen per kilo. Dat geld kregen we
niet in handen want dat was voor onze
spaarpot.
In de winter was het soms heel glad op
de weg. Als het gesneeuwd had was het
nog wel te doen maar o wee als het geij
zeld had, dan kon je bijna niet fietsen of
lopen. De mensen die dan vroeg naar het
werk moesten hadden het het moeilijk
ste want dan was er nog niet gestrooid.
Het was dan heel vermakelijk om te zien
welke rare capriolen er werden gemaakt
om op de fiets of op de been te blijven.
Soms bonden we de Friese schaatsen
onder en gingen 's morgens op de
schaats naar school.
met grote moeite kon oversteken. Daar
we niet te dicht aan de weg woonden
was het voor ons niet te hinderlijk en aan
het lawaai waren we gewend dat hoor
den we niet meer. Alleen 's zondags was
het veel stiller. De fiets was in die jaren
nog geen kinderspeelgoed en we moch
ten die alleen gebruiken als het echt no
dig was bijvoorbeeld 's zondags om naar
de kerk te rijden. Naar school moesten
we altijd lopen ook al was dat een klein
half uur. In de tijd van de fietsplaatjes
kreeg ik maar een plaatje samen met
mijn moeder. Je moest er dan wel goed
op letten dat het plaatje elke keer werd
verhangen van de ene fiets aan de ande
re, want anders kon je nog op de bon ge
zet worden. En voor de politie hadden
we een heilig ontzag in die tijd.
Juist toen de crisis wat overwonnen was
kwam de dreiging van de oorlog, 's
Avonds op bed, allemaal samen op de
zolder, werd er druk gediscussieerd. Zou
Hitier oorlog beginnen? Zouden we weer
neutraal kunnen blijven?
We liepen met de Nederlandse soldaten
mee die opgeroepen werden voor de
mobilisatie. En toen kwam mei 1 940. De
Duitsers vielen binnen en met ontzetting
en afgrijzen zagen we al het oorlogstuig
over de weg voorbij trekken om Walche
ren te veroveren. Het zou te ver voeren
om alles te vertellen wat er in de oorlog
op en langs de weg gebeurde. Inplaats
van drukker werd het nu steeds stiller op
de weg.
Na de oorlog trouwde ik en volgde mijn
man naar een ander gedeelte van Zee
land. Vele jaren zijn intussen voorbij ge
gaan maar ik ben altijd in Zeeland blijven
wonen. Na de komst van de nieuwe snel
weg is de vroegere Rijksweg geworden
als een oude dame die het wat rustiger
aan moet doen. Als we nu in onze eigen
auto door Zeeland rijden, iets waarvan
we vroeger nooit hadden durven dro
men, dan nemen we nog vaak de vroege
re Rijksweg omdat daar zoveel herinne
ringen aan verbonden zijn. Ondanks het
verglijden der jaren ben iktoch gebleven
wat ik toen was:
Een echt Zeeuws meisje (nou ja meisje).
In de vergadering van maandag 6 april
1987 van bestuur en redactie Zeeuws
Tijdschrift nam mr. J. P. Boersma, lid van
gedeputeerde staten, afscheid als vice-
voorzitter van het bestuur. Nu hij af
scheid had genomen als lid van gedepu
teerde staten, vond hij de tijd gekomen
ook zijn vice-voorzitterschap neer te leg
gen. Voorzitter dr. C. Boerden sprak af
scheidswoorden en roemde de inbreng in
het bestuur van mr. Boersma. Zijn oplos
sing voor de subsidieregeling met de pro
vincie bracht rust op dit front. Namens de
redactie dankte de eindredacteur voor de
goede verstandhouding; Paul Boersma
steunde de redactieraad door belangstel
ling en practische adviezen. Boersma
bracht dank op zijn eigen, pregnante wij
ze. Het college van provinciale staten had
het hem niet moeilijk gemaakt wat de fi
nanciën betreft. In de negen jaren van het
vice-voorzitterschap had hij het werk met
plezier gedaan.
Zijn plaats wordt ingenomen door me
vrouw G. de Vries-Hommes, lid van gede
puteerde staten. De redactie heet haar
van harte welkom. Het redactieteam
krijgt versterking door de benoeming van
mevrouw Francisca van Vloten te Dom
burg. Van haar kunnen heeft zij in het
tijdschrift al blijk gegeven. Ook haar he
ten wij hartelijk welkom. Ten slotte: Leo
de Bruin, die de omslagen ontwerpt voor
het Zeeuws Tijdschrift, werd met twee
uitgaven van Uitgeverij Sun als vormge
ver bekroond door een jury van de CPNB
(Collectieve Propaganda van het Neder
landse Boek). Veertig titels werden uit
verkoren, die een expositie kregen in het
Stedelijk Museum te Amsterdam.
Aan het eind van de jaren '30 werd het in
de zomer al zo druk dat je soms maar
