PROF. Dr. WILLEM PÉE
dr. w. s. s. van der feen-
van benthem jutting
werd 6 februari 1989 gehuldigd
niveau worden geaccepteerd. Het is voor
al de eindredaktrice die hier het beslissen
de woord spreekt.
Daarenboven heeft ze veel bijdragen ver
zorgd voor de Zeeuwse Encyclopedie die
door het Genootschap is uitgegeven.
Tenslotte om de losse greep uit het verle
den te beëindigen, heeft ze kort geleden
het Genootschap een schenking gedaan,
afkomstig van haar echtgenoot, van een
aantal zeer waardevolle schilderijen, die
een verrijking van onze collectie verte
genwoordigen.
Haar grote verdienste is erkend doordat
ze in 1969 tot erelid werd benoemd en in
1982 tot honorair conservator. Mijn
voorganger overhandigde haar de pen
ning van dankbaarheid en verdienste.
Mevrouw Van der Feen, ik weet dat u niet
zo gesteld bent op lofuitingen, als ik me
zojuist heb gepermitteerd. We vonden
toch dat op deze dag, waarop u op zo tref
fende wijze om uw wetenschappelijke
loopbaan eer wordt bewezen, niet onver
meld mocht blijven hoezeer wij hier in
Zeeland - dus op veel kleiner gebied - uw
schuldenaars zijn geworden.
We wensen u nogmaals van harte geluk
met de u verleende penning. Wij hebben
niets meer waarmee we u van onze kant
kunnen eren want u hebt inmiddels al on
ze mogelijkheden uitgeput.
U moet het doen met de overtuiging dat
we nu - a/s vroeger - met u meeleven. Ik
kan nu alleen door u een boeket te over
handigen u in vergankelijke vorm de be
tuiging van iets onvergankelijks over
brengen: het grote respect van het Ge
nootschap.
De Vlaams-Nederlandse „Stichting Ons
Erfdeel VZW" geeft de tijdschriften „Ons
Erfdeel" en „Septentrion, revue de cultu
re néerlandaise" uit en verzorgt daar
naast het fraaie jaarboek „De Franse Ne
derlanden". Hoofdredacteur van deze
publicaties is Jozef Deleu, die in 1987
zijn lezing „Grenzen en hun lieftallighe
den" aan hetZeeuwsTijdschrift heeft af
gestaan (nr. IV, p. 121 e.v.).
Het 14e jaarboek (1 989) van „De Franse
Nederlanden" bevat een artikel van Hu-
go Ryckeboer over Willem Pée en Frans-
Vlaanderen, als dialectoloog in Neder
land geen onbekende. Pée kende Zee
land en de Zeeuwen. Hij was onder meer
goed bevriend met P. J. Meertens.
Laatstgenoemde had van prof. Edgard
Blancquaert de directe methode van dia
lectonderzoek - we spreken over de ja
ren dertig - geleerd. Willem Pée werd in
1 931 assistent bij Blancquaert, hoogle
raar te Gent. In die tijd raakte Meertens
en Pée met elkaar bevriend.
In 1947 bespreekt Meertens in het
„Tijdschrift voor Levende Talen" het
werk van zijn vriend. In het jaar daarvoor
namelijk was van Pée de „Dialectatlas
van West-Vlaanderen en Fransch-
Vlaanderen" in twee delen verschenen,
met medewerking van E. Blancquaert,
een zeer omvangrijk werk. In 1 948 ging
Pée de verantwoordelijkheid voor de
Reeks Nederlandse Dialectatlassen met
Blancquaert delen. Negen jaar later nam
Pée zowel de gehele leiding van het pro
ject Dialectatlassen als de leerstoel te
Gent van Blancquaert over. Al eerder -
in 1943 - was Pée hoogleraar Neder
landse Taalkunde aan de rijksuniversi
teit te Luik geworden.
Door Piet Meertens leerde ik Pée kennen,
een boeiend verteller en minnaar van het
goede leven. Hij had vrienden tot in de
hoogste Belgische kringen. Geboren in
1903 te Brugge bracht hij zijn jeugd
door in een tweetalig gezin: vader Gen
tenaar en moeder Luikse. Ryckeboer
neemt in zijn artikel een getuigenis van
Pée over: „De eerste taal die ik sprak was
Frans. Ik leerde een Vlaams dialect op
straat. Thuis werd enkel Frans gespro
ken omdat mijn moeder geen Vlaams of
geen Nederlands kende. Door de meiden
leerde mijn moeder Vlaams, door mijn
broer en mij Nederlands. Toen ik wat ou
der was en de leeftijd had bereikt om
naar het gymnasium te gaan, sprak ik in
huis Frans met mijn moeder en mijn
broer, Nederlands met mijn vader en
Brugs met de meid. Op straat Neder
lands met mijn ouders, wegens de
Vlaamsgezindheid, en Brugs en Frans op
school." Tweetaligheid kennend raakte
hij in Frans-Vlaanderen goed op de
hoogte met de verhouding Vlaams-
Frans en de taalgrens.
Wij blijven nog even Ryckeboer citeren:
„Ook op het terrein van de dialect-lexico-
grafie koesterde Willem Pée al lang een
oude droom. Geprikkeld door het succes
van het „Woordenboek der Zeeuwse
dialecten" (1 959,1 9796) wenste hij een
soortgelijk modern Westvlaams idioti
con op te zetten." In 1 972 kreeg hij zijn
eerste krediet voor een nieuw dialect
woordenboek dat behalve Frans- en
West-Vlaanderen ook Oost- en Zeeuws-
Vlaanderen zou beslaan. Deze warme
persoonlijkheid overleed in 1 986.
M. P. d. B.
