Hemel en hel; tien jaar tijdgeest in onderhuids Huist
Twee Charmin' Children. Repetitie. Zaterdag 5 oktober 1991 podiumzaal Hulst.
Evelien Lambert en Rob Parre.
1985 in Hulst manifesteerde, was een
maxi-muzikale aanval op de vlucht van
de fatsoenlijke burger naar de grote
leegte van de middelmaat, een actie
tegen de onverschilligheid van de
televisiekijker die nog een pindarotsje
weghapt terwijl aan de andere kant van
het veilig scherm wanhoop en pijn om
warmte en betrokkenheid smeken.
„You who mix the words of torture,
suicide, and death with scotch and
soda at the bar.... Let's not chat about
despair." Wanhoop is geen onderwerp
voor borrelpraat.
De kille statistiek leert dat de wereld
om en nabij die Hulster avond, waarop
een muzikale hogepriesteres der
duisternis zich maximalistisch mani
festeerde, op een keerpunt was aan
beland. De crisis in de westerse vrije
markt-economie had een dieptepunt
Charmin' Child John Lamens.
bereikt. En op de bakermat van het
communisme maakten de ijzeren
structuren van het stalinisme ruim baan
voor de instabiliteit van perestroïka en
glasnost. In Zeeland zou van nu af aan
de werkloosheid, die tot boven de
15 procent was gestegen, weer gaan
afnemen. Doemdenken veranderde in
dikdoenerij, zwartgalligheid in schone
schijn. Wat probleemgebied heette,
werd omgedoopt tot ontwikkelings
terrein. Punk had afgedaan, yuppies
gaven de richting aan. Uitzichtloosheid
werd carrieremogelijkheid. Woede
werd pret. De blanke Diamanda Galas
vertegenwoordigde die avond in Hulst
de zwarte kant van een dubbelconcert,
aan de witte kant stond een donkere
Zuid-Afrikaanse zangeres: Thoko
Mdlalose The African Vibrations.
Haar gehoor swingde in een 'palmwijn-
nachtclubachtige' ambiance op een
mengeling van Jive, High-Life, Congo
Jazz en Afro-Beat. „Eén en al vrolijk
heid", meldde de krant. Zondiger
contrast is nauwelijks denkbaar.
Ecstacy
Hulst anno Nu. Het open jongeren
centrum Kontrast heet sinds enkele
maanden Heaven. Vorig jaar al
schilderde een nieuwe generatie er
alles wat zwart was maagdelijk wit.
Het is daar in die hemel naargeestig
stil. „Nooit wat te beleven", luidt de
klacht. Dat komt, naar wordt beweerd,
omdat geen jongere nog bereid is
onbetaald de handen uit de mouwen te
steken. Werken doet men anno 1991
niet in de eerste plaats uit hartstocht of
vanwege het ideaal, maar ter verwerving
Charmin' Child Theo de Krijger.
211
Charmin' Child Jan-Bart Meijers.