Hemel en hel; tien jaar tijdgeest in onderhuids Huist Twee Charmin' Children. Repetitie. Zaterdag 5 oktober 1991 podiumzaal Hulst. Evelien Lambert en Rob Parre. 1985 in Hulst manifesteerde, was een maxi-muzikale aanval op de vlucht van de fatsoenlijke burger naar de grote leegte van de middelmaat, een actie tegen de onverschilligheid van de televisiekijker die nog een pindarotsje weghapt terwijl aan de andere kant van het veilig scherm wanhoop en pijn om warmte en betrokkenheid smeken. „You who mix the words of torture, suicide, and death with scotch and soda at the bar.... Let's not chat about despair." Wanhoop is geen onderwerp voor borrelpraat. De kille statistiek leert dat de wereld om en nabij die Hulster avond, waarop een muzikale hogepriesteres der duisternis zich maximalistisch mani festeerde, op een keerpunt was aan beland. De crisis in de westerse vrije markt-economie had een dieptepunt Charmin' Child John Lamens. bereikt. En op de bakermat van het communisme maakten de ijzeren structuren van het stalinisme ruim baan voor de instabiliteit van perestroïka en glasnost. In Zeeland zou van nu af aan de werkloosheid, die tot boven de 15 procent was gestegen, weer gaan afnemen. Doemdenken veranderde in dikdoenerij, zwartgalligheid in schone schijn. Wat probleemgebied heette, werd omgedoopt tot ontwikkelings terrein. Punk had afgedaan, yuppies gaven de richting aan. Uitzichtloosheid werd carrieremogelijkheid. Woede werd pret. De blanke Diamanda Galas vertegenwoordigde die avond in Hulst de zwarte kant van een dubbelconcert, aan de witte kant stond een donkere Zuid-Afrikaanse zangeres: Thoko Mdlalose The African Vibrations. Haar gehoor swingde in een 'palmwijn- nachtclubachtige' ambiance op een mengeling van Jive, High-Life, Congo Jazz en Afro-Beat. „Eén en al vrolijk heid", meldde de krant. Zondiger contrast is nauwelijks denkbaar. Ecstacy Hulst anno Nu. Het open jongeren centrum Kontrast heet sinds enkele maanden Heaven. Vorig jaar al schilderde een nieuwe generatie er alles wat zwart was maagdelijk wit. Het is daar in die hemel naargeestig stil. „Nooit wat te beleven", luidt de klacht. Dat komt, naar wordt beweerd, omdat geen jongere nog bereid is onbetaald de handen uit de mouwen te steken. Werken doet men anno 1991 niet in de eerste plaats uit hartstocht of vanwege het ideaal, maar ter verwerving Charmin' Child Theo de Krijger. 211 Charmin' Child Jan-Bart Meijers.

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1991 | | pagina 13