Hemel en hel; tien jaar tijdgeest in onderhuids Hulst
Diamanda Galas.
van zoveel mogelijk kapitaal. Wie wat
beleven wil gaat de grens over, naar
de Antwerpse of Wase discotheek,
naar pakhuizen of loodsen waar de
ritmecomputer keihard een medogen-
loze beat uit de luidsprekers jaagt die
garant staat voor urenlang bewustzijns
veranderend dansen. En wie daarbij
nog dieper in trance wenst te geraken,
tript op de sinds drie jaar verboden
feestpil ecstacy (XTC), een pepmiddel
met de bijwerking dat het saamhorig en
gelukzalig maakt.
„De werkloosheid stijgt, de inflatie
schiet omhoog, de winsten kelderen,
het aantal faillissementen neemt toe,
de industriële groei is nul. Maar niemand
die het weten wil." Het alarmsignaal
verscheen in november van dit jaar
met grote letters op de cover van het
opinieblad HP/De Tijd. Niemand die
het weten wil! Het klinkt wat overdreven,
maar het is wel een rake typering van
het trendy escapisme dat heden ten
dage de cultuurverschijnselen
domineert.
Anno 1991 in de lege podiumzaal
van 't Hulster Houtenkwartier geen
helse geluiden meer, maar de onschuld
van charmante kinderen. Ze repeteren
er zowat elke zaterdag, al drie jaar
lang: zanger John Lamens (25),
solo-gitarist Jan-Bart Meijers (19),
basgitarist Rob Parre (26), ritme-gitariste
Evelien Lambert (18) en drummer Theo
de Krijger (32). In dat vijftal kwamen
verschillende muzikale achtergronden
en interesses samen. Hun 'dansbare
popmuziek', die is voortgekomen uit
een mengeling van muzieksoorten en
experimenten, kan - wat hun platen
maatschappij betreft - straks zo de
internationale hitlijsten in.
De boodschap van de Charmin'
Children is dat ze geen boodschap
hebben en de trend die ze introduceren
is er een van trendloosheid.
John Lamens: „Over tien jaar
moeten je over onze muziek van nu
kunnen zeggen: hé een goed nummer.
En niet: typisch een jaren negentig
geluid, 't Moet tijdloos zijn; goed, leuk
en eerlijk. Daar gaat het om. Ik heb
helemaal geen zin om ergens tegenaan
te schoppen of om in zo'n opgefokt
bandje te spelen dat op status uit is.
Wij doen niet alsof. We willen gewoon
ons publiek entertainen. Het is natuurlijk
leuk dat de progressieve media ons zo
goed vinden, maar dat heeft jammer
genoeg wel iets elitairs. We willen niet
in de intellectuele hoek worden
geduwd. Ik zou willen dat de mensen
die op de steigers staan met onze
Charmin' Child Evelien Lambert.
muziek mee gaan blèren." Charmin'
Child John Lamens raapt z'n teksten
'zo van straat bijeen'. Ze gaan over
alledaagse gebeurtenissen en per
soonlijk getinte muizenissen. Wordt er
al iets in gehekeld dan betreft het de
hypocrisie. „Zoals toen ik in een
Greenpeace T-shirt rondliep terwijl ik
werkte bij de 'Hairspray Company."
De Charmin' Children zijn de vrucht
van het Zeeuws, Zeeuws-Vlaams en
Hulster 'verstikkend, maar prachtig
isolement'. „Het vervelende is", zegt
drummer Theo de Krijger, „dat je hier
van zowat alles verstoken bent.
Het grote voordeel daarvan is dat je
niet wordt afgeleid van wat je wilt. In de
grote stad heb je bovendien al gauw
dat iedereen naar een kringetje van
gelijkgestemden zoekt. En daar blijf je
dan vervolgens in steken. Hier is het
wereldje zo klein dat allerlei mensen
met uiteenlopende interesses op elkaar
zijn aangewezen. Uit die confrontatie is
onze muziek ontstaan. De invloeden
komen overal vandaan. Het is gewoon
universeel. Alleen onze aanpak, de
nonchalance... Ja, die is Hulsters.
Ik ben opgegroeid in Sas van Gent.
En daar zeiden ze al: de Hulstenaar?
Die heeft altijd zoiets over zich van
't komt wel goe."
212
