W0JPmElJo
yf ASTRACHAN
krasnowod.sk
A SAMSUN
TURKIJE
HWO SO EL
ba«ae/,n0' v
JORDANIË
TEHERAN
R'AN (PERZIE)
O ISFAHAN
nnnM ABADAN zahidan
SAOEDI
SJIRAZ
mfdima
C KARACHI
Allochtone vrouwen in Zeeland
OSTÖW
KRASNODAR.
K2YL OR DA
ALMA
GROZNYo
T81LISL
{TlFÜSp^
FROENZ'E
ANDISJAf
TASJKÉN
'BA-KOE,
DJOESJANBE
AZERSAIDZJAN
KABOEL f
O I
■5^' PESHAW^RO. i
[JERUZALEM!®
EB
ZEE
MESJEDWjy
KOEWEIT •-
IEUV
HAinFR
pension. Als ik daar een jaar woon,
krijg ik een flatje, dat ik ga delen met
mijn jongste broertje, die inmiddels ook
in Engeland is komen studeren.
Ik heb een heerlijke studententijd met
veel vrienden en vriendinnen. In het
weekend gaan we altijd uit, maar ik
ben niet het type meisje, dat van
disco's en bars houd, wel van
wandelen.
Ik zei al dat ik sterke ouders had en dat
heb ik vooral ook ervaren toen ik naar
Engeland ging. Mijn vader zei op de
vooravond van mijn vertrek niet: "denk
erom meisje, je mag dat niet en dat
moetje niet doen...." Alleen maar: "we
hebben je tot nu toe opgevoed; vanaf
morgen moet je je eigen beslissingen
nemen" Ik vind het zo fijn dat ze me
vertrouwen. Dat vertrouwen wil ik nooit
beschamen.
Revolutie
Als ik twee jaar en zeven maanden in
Engeland woon, hoor ik van de
revolutie in Iran. Ik besluit mijn ouders
op te zoeken, om te kijken of ze het
goed maken. Bij aankomst in Iran
wordt gelijk mijn paspoort ingehouden;
ik kan het land niet meer verlaten en er
is een abrupt einde gekomen aan mijn
studietijd. Ik wil zo spoedig mogelijk
gaan werken en me instellen op een
leven in Iran, maar helaas kan ik geen
werk vinden. Mensen die architectuur
hebben gestudeerd, heeft men niet
nodig en zeker geen vrouwen. Als ik
typewerk ga zoeken, krijg ik te horen,
dat ze een Engels schrijvende typiste
niet nodig hebben, wel als ze Farshi
typt, wat ik niet kan. Mijn leven is niet
makkelijk op dat moment Ik word net
als de andere vrouwen verplicht buiten
de vormloze zwarte jurk te dragen met
de hoofddoek en dat is vooral in de
zomer vreselijk heet. Bovendien sta ik
er helemaal niet achter. Weliswaar zijn
we moslim, maar we bidden thuis
zelden en bezoeken ook de moskee
niet. In die tijd ontmoet ik een fijne
vriend. Hij is ongeveer op dezelfde
manier in Iran teruggekomen als ik.
Uit Amerika, toen hij hoorde van de
revolutie, om zijn ouders te bezoeken.
En net als ik kan hij niet meer weg en
ook hij voelt zich erin geluisd.
In de kerker
We praten veel over hoe het nu verder
moet. Al gauw zijn we verliefd en we
besluiten te trouwen. Ik ben dan
negentien. Maar ook dan zijn de
problemen niet opgelost, integendeel
64
