De smaak van roem is waterproof
Nico Out
Een ambitieus programma van beeldende kunst in de Watertoren van Oost-Souburg
Watertoren O.-Souburg/Vlissingen. Tentoonstelling grensgebieden 1990.
Annemie v. Kerckhoven (B), 3e etage. Foto: Lex de Meester.
Aan het einde van de A58, ter hoogte
van Oost-Souburg, passeren auto's,
veel auto's de markante Watertoren.
De meeste razen naar de boot of rijden
door naar Vlissingen. Het verkeer dat
de afslag naar Oost-Souburg verkiest,
heeft daar meestal niet-artistieke
redenen voor. Maar steeds meer is ook
de beeldende kunst in de Watertoren
bestemming. De toren kan trouwens
ook prima per fiets worden bereikt.
Behalve wanneer je van ver komt, wat
voor veel bezoekers geldt.
Temidden van repeterende stoplichten
en verkeersbewegingen oogt de recht
lijnige toren onverstoorbaar. Een
degelijk bouwsel dat jaren een functie
vervulde in de waterhuishouding. Sinds
1988 echter een ruimte waar kunst te
vinden is, althans gedurende een
aantal maanden per jaar. Hoge
ruimtes, een robuust betonskelet, een
verticale strook ramen, steile stalen
trappen en hier en daar dikke buizen:
een avontuurlijke omgeving. Knusheid
ontbreekt hier volkomen. Misschien
juist daarom gedijt hedendaagse
beeldende kunst er prima. De ruimte
koestert niet, maar heeft iets van 'aan
de slag'. En dat moet je immers met
kunst van nu. Een confrontatie met
jezelf, via vormgegeven denkbeelden
van anderen.
Ik zag er uiteenlopende tentoonstel
lingen met werk van kunstenaars uit
binnen- en buitenland. Dat laatste is in
het Zeeuwse niet vaak aan de orde.
Men is er blijkbaar in geslaagd de
toren als een voor kunstenaars
interessante expositie-plek te
presenteren. En er is een publiek voor:
vonden in 1988 327 mensen de weg
naar de wereld van Alex Vermeulen,
vorig jaar kwamen 1.750 kijkers af op
de drie tentoonstellingen in de toren.
En er is alle reden om te verwachten
dat dat aantal flink zal toenemen.
Het aantal geplande exposities per jaar
stijgt; in dit seizoen staan er vier op het
programma. Aanpassingen zullen het
gebouw toegankelijker en praktischer
maken. En publicitair gezien timmert de
voor exploitatie verantwoordelijke
Culturele Raad Vlissingen ook aan de
weg. Men programmeert regelmatig
samen met andere organisatoren, wat
de bekendheid ten goede komt.
Maar uiteindelijk is kwaliteit de norm en
heeft het streven om vooral in aantallen
en toeristische arrangementen te
denken nog niet toegeslagen.
In januari 1994 wordt de Watertoren
verbouwd. Een nieuw trappenstelsel
maakt de gang naar boven gemak
kelijker. Een publieksruimte, een
documentatiehoek en een toiletgroep
verhogen de gebruikswaarde. Ook de
verlichting wordt aangepast. Na de
verbouwing, als het ronde water
reservoir op de derde verdieping
toegankelijk wordt, is de Watertoren
een unieke exoositieruimte rijker.
Ontwerper Hans Bommelje uit
Vlissingen tekent voor de nieuwe
aanblik. Hij bedacht een geraffineerd
kleurenschema en ontwierp speciaal
voor de toren meubilair.
112
