De smaak van roem is waterproof
stevige 17e eeuwse moraal van Steen,
Brouwer of Jordaens laat hij de
beschouwer met twijfels achter. Adam
en Eva in het paradijs zijn bij Bergsma
een naakte jongeman en dito vrouw
die, zich bewust van de fotograaf, een
onbeholpen glimlach tonen, terwijl zij
hun geslachtskenmerken achter
polaroids van vijgebladeren bedekken.
Eva toont een foto van een appel met
een hapje eruit en in de natuurlijk
aanwezige boom zijn net zulke foto's
geprikt, maar dan nog ongeschonden.
Ondanks of dankzij de platte ironie
vraagt het beeld om een plaats
bepaling van de waarnemer. Wat
betekent de voorstelling van Adam en
Eva eigenlijk? Hoe zit het met
schaamte? Bestaat er een heden
daagse zondeval en wie speelt daarin
welke rol? Wat is het verschil tussen
beeld en de werkelijkheid waaruit het
voorkomt? Ik heb de bijdragen van
Bergsma aan de 'Hall of Fame', zoals
de expositie gaat heten, nog niet
gezien. Maar zijn aanpak maakt me
nieuwsgierig. Zal zijn portrettenreeks -
'Wall of Fame' - de bekende en
onbekenden die poseerden de
sterrenstatus geven? Of worden ze in
hun van sterren voorziene kleding en
voor het sterrendecor slachtoffers van
een lege mythe?
Bergsma gaf zijn andere werk de titel
mee 'The most famous city in town'. Hij
laat zo weten dat hij in zijn visie op
roem ook prestigieuze ondernemingen
niet schuwt. Het zit er niet in dat hij de
hoogste kerk, de hoogste Euromast en
de meest opvallende kleurstelling zal
sparen.
Cultuur is vies, roem is lekker
Het streven naar roem blijkt door de
drie Zweedse collega's van Bergsma
al even inspirerend. Voor hen speelt de
specifieke positie van hedendaagse
kunstenaars in hun land sterk mee.
Per 'Horna' Lindgren heeft het in zijn
toelichting op het project over een
regel: "Denk maar niet dat je iets of
iemand bent; kunst en cultuur zijn voor
hen die niet willen werken en zichzelf
als lest bijzonders zien. Een houding
gecreeerd door Martin Luther en de
Protestantse kerk". Maria Isakson stelt
dat het in Zweden "moeilijker is om je
werk als kunstenaar te verkopen"
In Nederland ontmoette zij mensen
"Die geïnteresseerd zijn in en
Hall of Fame projekt. "The 1993 Celebraties". Per Horna Lindgren Kunstenaar.
enthousiast over je werk". In haar
geboorteland is cultuur volgens
Hannelore Rap "Nog steeds een vies
woord".
Hun inbreng in het Hall of fame-project
overstijgt echter de beschouwing van
hun eigen positie als kunstenaar.
Hannelore Rap combineert het begrip
roem met de behoefte aan bevestiging,
"Het oneindige verlangen naar liefde".
Zij fotografeerde een tijd lang Barbie
en Ken, die als ideaalbeelden en
rolmodellen van ontelbare tieners
gelden. In haar recente foto's van
gewone mannen en vrouwen verwerkt
zij subtiel addertjes onder het gras.
Waardoor in het alledaagse het
verlangen naar roem onthullend
zichtbaar wordt. Maria Isakson is
geboeid door de rol van de
roddelbladen met verhalen en foto's
over het geld en de glamour van
beroemde mensen. Zij zag ook fans
die alles verzamelen wat ze van hu
idool kunnen vinden, groupies die
minuten of uren met rocksterren
'sparen' en anderen die zich om
beroemdheden verdringen om deel te
hebben aan de faam van de sterren.
Al die 'bevoorrechten' komen bijeen in
een foto waarin zij niet alleen zichzelf
maar ook elkaar aanbidden: "They are
all claiming to fame". Isakson was zelf
ooit model in een reclame-campagne
en weet dus zelf hoe het is om je
gezicht duizendvoudig op affiches
terug te zien. Die ervaring gebruikt zij
in een ander project: "See your face all
over the place". Per 'Horna' Lindgren
is behalve fotograaf ook beeldhouwer
en maakt daarnaast installaties. Zijn
aandeel in de Hall of Fame gaat over
het verzamelen van spullen van
beroemdheden. "Kan ik beroemd zijn
als ik iets bezit wat van Madonna is
geweest?"
Het Hall of fame-project is zelfs de
Watertoren CHK te groots. Want ook in
het Stedelijk Museum Vlissingen en in
bioscoop Alhambra zijn onderdelen te
zien.
114
