Ongenoegen
Angry old man
Centrum Beeldende Kunst
Wethouder Schoenmakers heeft het
'm toch maar geflikt en het Centrum
Beeldende Kunst door de Middelburgse
raad gesleept. Ik ben op deze bladzijde
niet zo feliciteerderig, maar ik vind dit
toch wel een gelukwens waard.
Je moet maar lef hebben!
Vertegenwoordig je een partij, die op
omvallen staat, kom je met een
voorstel, waarvan je op je vingers kunt
natellen, dat het bij je achterban lang
niet overal goed zal vallen en het lukt
je in een tijd van recessie, toenemende
werkeloosheid en wat nog meer, geen
5,5 maar 7,5 miljoen los te branden,
terwijl iedereen, die een krant leest,
weet, dat het bij dergelijke grote
projecten zelden blijft bij het begrote
bedrag. Meestal gaat de eindafrekening
vergezeld van een gepeperde
meerwerk-nota.
Toch heeft Middelburg
(Schoenmakers zei: "niet ik, maar wij
allemaal") het aangedurfd en dat
verdient een compliment. Middelburg
afficheert zich graag als
monumentenstad. Dat schept
verplichtingen. Als je een nieuwe,
beeldbepalende stadswijk uit de grond
stampt, een soort Manhattan aan de
Arne heeft die net zo goed recht op
een monument als de oude
binnenstad. Dat zal er nu dan komen.
Het ontwerp kan ik niet beoordelen.
Ik heb alleen de maquette gezien en ik
wacht nu met spanning op het program
van actie, dat de nieuw benoemde
directeur, naar ik hoop spoedig, zal
voorleggen. Je kunt wel een
interessant gebouw neerzetten, maar
je moet ook weten wat je ermee gaat
doen. Dat vereist niet alleen initiatief en
enthousiasme, maar ook geld.
Het eerste jaar zal het wel gaan, maar
het gaat om het vervolg. Er is hier net
een Frans Rijckhals Museum door
gebrek aan belangstelling gesloten en
aan de toewijding van de oprichter
heeft het niet gelegen. De objecten zijn
niet met elkaar te vergelijken, maar het
publiek blijft wuft en veranderlijk.
Tussen Oost en West
Nog twee opmerkingen. Er staat
aan de Maisbaai ook nog een oud
VOC gebouw, het kantoor van de
Equipagemeester, de man die voor de
uitrusting van de schepen zorgde.
Het staat wat verloren tussen al die
nieuwbouw, maar het is een monument
in de Zeeuwse scheepvaart-
geschiedenis en het staat aan de Arne,
vanwaar de schepen vertrokken.
Dat gebouw mag niet weg. Er moet wat
zinnigs mee worden gedaan.
Het mooiste zou zijn er een replica van
een Compagnieschip voor te leggen,
zoals bij het Scheepvaartmuseum in
Amsterdam en het huis inwendig op te
sieren met oude kaarten, een maquette
van de baai van Bantam enz. enz.
Schrijf maar een prijsvraag uit voor
ideeën. De Commercie Compagnie,
die in de buurt heeft gezeten, kan ook
materiaal leveren, evenals de West
Indische Compagnie. Er moet toch iets
zijn, waaruit blijkt dat deze stad een
belangrijke rol heeft gespeeld in de
handel op Oost en West!
Ten tweede: wees voorzichtig met
het stadhuis. De Vleeshal was voor de
slagers, op de vloer ligt zelfs een tegel
met 'rund' erop. Het is dus verantwoord
die hal een profane bestemming te
geven, maar alsjeblieft geen restaurant.
Eettenten zijn er rondom de Markt
genoeg. Verzin eens wat originelers.
Die Nehalennia tentoonstelling van
1971 was toch een behoorlijk succes?
Probeer zoiets ook eens met Decima,
bv. samen met Japan. Doe iets over
De Moucheron en Rusland. Er zijn heus
wel creatieve geesten, die aan iets
anders dan tafelen denken.
I wonder, I wonder
Ik heb nog iets anders op m'n lever:
het misselijk makende gehannes en
gesol met onze bejaarden. D'Ancona
kan nu wel jammeren dat we haar
verkeerd begrepen hebben en dat ze
alleen maar het goede met de
bejaarden voor heeft, de geluiden uit
de praktijk zijn anders. De eerste
bejaardenhuizen zijn hier in Zeeland al
gesloten en mensen, die hadden
gedacht dat ze daar van een rustige
oude dag zouden kunnen genieten,
moeten verkassen. Ik wil er niet
sentimenteel over doen, ik weet dat
ons land aan het vergrijzen is, zoals
veel landen in onze omgeving, maar
dat is een gevolg van de betere
levensomstandigheden en de betere
gezondheidszorg waar we zo trots op
zijn. Dan mogen we die mensen, die
hun hele leven voor ons hebben
gezorgd en die door hun werk deze
betere omstandigheden hebben
mogelijk gemaakt, niet beschouwen als
een overbodige, onrendabele ballast
die we tot het einde van hun dagen
met ons mee moeten sjouwen, maar
als mensen die afhankelijk geworden
zijn van onze zorg.
Die zorg dienen wij te verschaffen
en ik ben geneigd te zeggen, dat het
een zaak van eenvoudige piëteit en
beschaving is aan dit late leven eerste
prioriteit te geven en de waardigheid
daarvan geen afbreuk te doen. Hier
passen geen fraaie verhalen, die in
wezen niets anders zijn dan ordinaire
bezuinigingsmaatregelen. Dat is pas
echt mensonwaardig. We hebben, als
het ons van pas komt, de mond vol
over eerbied voor het leven. Bij de
bejaardenzorg kunnen we laten zien
wat we werkelijk menen. Als mevrouw
d'Ancona dat ook heeft bedoeld, dan
heeft ze in haar luxueus ingerichte
departement een stelletje goed
betaalde, maar slecht ingelichte
adviseurs zitten, want zo is de
boodschap niet overgekomen.
Als feministe wist ze uitstekend de
publiciteit te vinden. Die gave heeft
haar bij de senioren dan onbehoorlijk
in de steek gelaten. Wat vindt u van
een miljoenennota, die aan de ene
kant met een kapmes door de zorg
gaat en aan de andere kant geld vrij
maakt om jonge mensen aan een
opleiding en een baan te helpen?
"I wonder, I wonder" said Alice.
Een 17-jarige, die nog niets heeft
gepresteerd, heeft al recht op een
uitkering en een woning en als hij het
een beetje handig speelt kan hij z'n
Verdiensten' nog aanvullen met
studiefinanciering en een jaarkaart op
het openbaar vervoer. Van mij mag
het, als dat in onze verlichte tijd
noodzakelijk wordt bevonden.
Maar mag er dan een even royale
tegemoetkoming af om onze bejaarden
een onbezorgde en goedverzorgde
oude dag te bieden in een omgeving
waar ze zich thuis voelen?
191
