Mijn Zeelandgevoel
wereld bestaat dan de Westerschelde
met zijn onophoudelijk gewemel van
scheepsverkeer. Dat is het nooit
aflatende Zeelandgevoel, waar ter
wereld je ook bent.
De zon schijnt. Het is begin maart.
Ik loop naar buiten de tuin in. Ik zie uit
over de vallei van Avalon met weiden
en glooiende heuvels, wel 25 kilometer
ver. Uniek voor Engeland. Hier is de
legendarische streek waar Koning
Arthur op zijn witte paard reed naar de
Weayall Hill, de heuvel waarop ik nu
sta. Genoeg energielijnen om je
geboorteland te vergeten? Het tegen
deel is bij mij waar. Wat trok ons nu
bijna twintig jaar geleden, toen we
hierheen emigreerden, zo aan?
Was het de wijde Zeeuwse horizon
met die steeds veranderende
wolkenvelden, de Walcherse
knotwilgen in lange rijen langs de
sloten, de eindeloze laan in de verte
met Vlaamse populieren? Het voelt
hier altijd weer opnieuw alsof ik
thuiskom. Heb je dat dan niet in
Zeeland zelf? Ja en nee.
Dit wonderlijke Zeelandgevoel van je
jeugd is misschien gewone nostalgie.
Toch wil ik er niet meer komen wonen,
zoals vrienden en kennissen wel
suggeren. Feitelijk is er zoveel aan het
veranderen wat dat Zeelandgevoel
schok op schok geeft. Neem nou dat
kranteknipsel dat ik vanmorgen kreeg;
een Bankert-en Evertsenboulevard in
een Manhattenachtige stijl. Straks het
Wooldhuis wellicht ook nog ingesloten.
Kan dat committee daar nog iets aan
doen? Je blijft doorvechten met je
Zeelandgevoel maar het krijgt wel
klappen. Daarom, nee, ik blijf toch
maar liever waar ik zit.
In mijn Engelse tuin staan de
primula's en crocussen in bloei en
komen de eerste 'daffodils' uit. Welnee,
zegt mijn Zeelandgevoel het zijn
paaslelies en bakkruutjes. Ik voel
opeens weer een warme gloed in mijn
hart voor de natuur, die waar dan ook
groeit. De narcissengeur brengt mij
terug naar de kinderjaren in de bossen
van Oostkappel. Op zondagmiddag
met de fiets daarheen en volop
paaslelies plukken. Dat kon toen nog
ongestoord er waren er genoeg.
Zeeland, je gevoel in mij verlaat me
nooit meer, hoe oud ik ook word en
waar ik ook heentrek. Zeeland diep in
mijn gevoel blijft lichtplek op de
Schelde bij dag en een Westkappelse
vuurtoren bij nacht.
Helene van Woelderen. Glastonbury 1993.
59
