vals. Die vanzelfsprekendheid waarmee wij
vonden dat, - of het nou pop was, of under
ground, of jazz of klassieke muziek of dans -,
het allemaal gelijkwaardige kunstvormen
varen. Het ene ging niet ten koste van het
andere, het één werd niet ondergeschoven
onder het andere, dat was bijzonder toen. Het
v as ook helemaal niet elitair, is het nooit
geweest. De toegangskaarten kostten een
rijksdaalder, voor twee popconcerten In de
muziekschool betaalde je toen twaalfvijftig,
laagdrempelig als maar zijn kan. Uniek was dat
teen. Dat bleek ook: we hadden een publiek
van écht jonge mensen, ook bij stukken van
Xenakis. Er was in die tijd, dat weet ik zeker,
geen stad in Nederland waar mensen zo geïn
formeerd waren over nieuwe kunst, als hier in
Middelburg. Zo 'n duizend composities die
door de rest van Nederland gegaan zijn en
hier in Middelburg begonnen zijn. Nieuwe films
die hier voor 't eerst te zien waren. En ook de
beeldende kunst, Mass Movement, de ten-
t onstellingen in De Vleeshal, Forum, dat
waren ook allemaal nieuwe ontwikkelingen, dat
greep allemaal in elkaar, had met elkaar te
maken.
We hebben ons altijd zo opgesteld van: wat
die kunstenaar wil, dat moet gerealiseerd wor
den, hoe of wat dan ook. En er wordt daarin
niet geknokt, gemanipuleerd, of zo. Dwingend
z: n we nooit geweest. Die componisten en
musici maakten uit wat er gebeurde, wat het
ti erna was, hoe en wat er werd gespeeld. Ik
heb me er nooit zo mee geprofileerd van kijk
ons eens, nee we vonden het allemaal vrij nor
maal, zo hoorde dat. Ad is ook zo, vandaar dat we ook die sympathie hadden bij
c mponisten en musici, juist omdat je het niet deed vanuit - hoe moet ik het
z-ggen - een 'BoBo-gevoel'. Willem Breuker bijvoorbeeld heeft dat ook altijd bij-
z nder gevonden, die man speelt al 15 jaar in Middelburg. Die vanzelfsprekend
heid, dat is waarom het zo gegroeid is hier in Middelburg. Wij hadden natuurlijk
r et de middelen overal achterheen te gaan, naar de Scala in Milaan te gaan, of
c eral elders te gaan beluisteren. Maar als iemand zei, met respect voor Ad, we
r. oeten Bussotti eens uitnodigen, nou dan deed je dat. En je zou het gek gevon-
den hebben als die man niet gekomen was. Ik weet het nog goed, die man die
s apt die Vleeshal binnen, ik was er nog aan het bouwen (we waren dag en
nacht bezig) en die trekt gelijk zijn jasje uit, stroopt de mouwen op en aan de
s ag. Bussotti zelf de trap op, spotjes richten, naar ons roepen: dan doen we dat
z s en zo. Moet je nagaan, die man werd in Italië op handen gedragen, etherisch
gedoe en hier, wat ik zeg: gewoon vanzelfsprekend, heel normaal, 't Was ook
een andere tijd, nu is alles genormaliseerd. Als je vroeger iets beter deed dan
a> deren, dan mocht je het doen. Daar was geen enkele belemmering in, welk
bt roep je ook uitoefende, of ging uitoefenen. Maar je had ook een grote verant
woordelijkheid voor je werk. Je hebt het maar goed te doen, jouw vak en enkel
dat vak, anders moet je een ander beroep kiezen. Die instelling is nodig voor
deze dingen, die vind je ook terug in de muziekwereld. Het zijn er vee! meer dan
Mass and Individual moving 'Human
Incubation' ,1973, Vleeshal.
Foto: W. Riemens
