Orphée", fresco,
Kloveniersdoelen, 1993
8 Post-Pacman of 1:4
Nadat het pand aan de Nieuwendijk was gesloopt om plaats
te maken voor een appartementencomplex, verhuisde Pingen
naar een pand in een klein straatje in Vlissingen. Na een ioge-
plaats in het theater der elementen is de kunstenaar met zijn
werk ondergedoken in het hart van de stad. Hier zag ik zijn
productie van de laatste tijd. Na de grote ruimtevullende
wandschilderingen is hij teruggekeerd naar kleinere formaten.
Ze zijn geschilderd met een sober palet maar zijn allerminst zonder spanning. De uit
ademing in kleur is geweken voor een inademing in vorm. Ze vormen onderdeel van
ijn Post-Pacman serie.
In een tijd waarin de fascinatie voor electronica met zijn virtuele werelden waardoor
de mens in staat is van realiteit te verwisselen met hetzelfde gemak als een jas zich
op een toppunt bevindt, stelt Pingen het concept schilderij ter discussie. De Post-
Pacman schilderijen verwijzen met hun schijnbaar zwevende constructies naar de vir-
uele vlakken en labyrinthen van computerspelletjes. Tegen een blauwe, paarse of
gifgroene achtergrond zweven rijen kubussen of andere geometrische vormen op
een hard zinderend oppervlak. Bij het zien van deze doeken ervaart de toeschouwer
direct een zuiging of afstoting die bedreigend kan werken.
De Post-Pacman serie zou ook de 1:4 serie genoemd kunnen worden. Terwijl bij het
andere werk van Pingen nooit de vraag opkomt hoe het eruit zou zien wanneer je het
omdraait omdat het evenwichtige karakter ervan die vraag niet toelaat, kwam die
raag onbedwingbaar in mij op toen ik voor het eerst werk uit deze serie zag. Het
nier afgebeelde werk 'Attilla de Hun' kan daarbij als voorbeeld dienen. Het naar de
oeschouwer vallende lichaam scheert, als het werk een kwartslag naar rechts
gedraaid wordt, langs mij. Wanneer ik het nog een kwart slag verder draai, lijkt het
alsof het mij scalpeert. De virtualiteit blijkt net zo spannend als de realiteit. Vanuit
mijn virtuele perceptie krijgt het werk een reële spanning die ik heel bewust zelf kan
manipuleren.
Tegelijkertijd duikt in dit werk een oud motief verborgen op dat in eerdere werken
van Pingen werd bezworen; het element tijd. Dit komt nu niet tot uiting door de aan
eenrijging van bijna identieke beelden maar door de
manipulatie van het beeldoppervlak door de toe
schouwer. Het verschijnen en verdwijnen van geo
metrische lichamen in het werk doet mij intuïtief
denken aan eb en vloed als de grote tijdmeter in
de overgang tussen land en water.
"Testbeeld", 1992.
Acryl, linnen, 40 /50 cm
"Godzilla vs Hercules", 1993.
Acryl, linnen, 50 70 cm.
9 Transit
Vlissingen. Voor mij is deze stad in het zuiden van Walcheren
altijd synoniem geweest met de aanvang van een onderne
ming of het begin van verandering. Misschien omdat de trein
hier werkelijk niet verder gaat ook al komt deze uit
Wladiwostok. Misschien vanwege het lossen van schepen die
wachten op hun lading voor een reis om de wereld.
Handel, mensen, gevangen vis. Hier wordt wat ontvangen is
meteen doorgegeven. Verovering, botsing, uitwisseling,
Pingen. Tot nu toe heeft de kunstenaar in zijn werken de
gesten van de stad en haar omgeving treffend verwoord, het
complex der grote bewegingen op het witte vlak omgezet in een bewuste
"Atilla, de
Hun" 1993.
Acryl, linnen,
90/110 cm
beweging.
181
