De Schoone Waardin in gesprek met
cabaretier Fred Florusse
Gerdi Preger
Kent u de legendarische cabaretgroep
Don Quishocking nog? Een vrouw en
vier mannen, die ogenschijnlijk vanuit
het niets in 1968 het Camaretten-festi-
val in Delft wonnen en zo'n 15 jaar lang
met een vaste bezetting en een constant
hoog niveau volle zalen trokken in de
Nederlandse theaters. U heeft vast hun
meest succesvolle liedje 'De Oude
School' (1974) met een prachtige tekst
van Willem Wilmink wel eens gehoord,
drie jaar geleden opnieuw uitgebracht
op CD. Een liedje, dat een prachtig
sfeerbeeld geeft van het leven op een
lagere school in - zeg maar - jaren vijftig
en terecht werd bekroond met de Louis
Davidsprijs.
In de Rooie Haan
- als hij met deze opsomming wordt
geconfronteerd - de spontane reactie
ontlokt: "wat zal ik veel mensen op mijn
begrafenis krijgen...". Wie over Fred en
het cabaret wat meer wil weten, kan
leuke uurtjes beleven met het boekje dat
Fred schreef over de Nederlandse klein
kunst: "Geslepen speelgoed (1991)".
Dissident
Heerlijk dus, om zo iemand als gast te
ontvangen in het culturele zondagpro
gramma 'De Schoone Waardin' van
Omroep Zeeland, want dat werd niet
alleen filosoferen over de diepere ach
tergronden van het cabaret, maar ook
lachen, dollen en oprecht genieten van
sprankelende momenten en mooie tek
sten. "Eigenlijk weet ik nog steeds niet
wat ik wil worden als ik later groot ben",
grapt Fred aan het begin van het pro
gramma, "waarmee ik eigenlijk tegen
mezelf en anderen wil zeggen: blijf in
godsnaam lekker bezig... en zoek en
zoek en vind misschien... en stuur dan
bij.
"Weetje", vervolgt hij filosofisch, "wat
de tragiek is van de cabaretier? Dat hij
geen goeroe mag worden, maar dissi
dent moet blijven. In mijn hoofd is het
nog steeds zo, dat cabaret geen positief
medium is", zegt hij onverwacht serieus,
"je moet dus als cabaretier niet gaan
zeggen, hoe het wel moet, maar je moet
datgene wat zich aandient bekritiseren.
Als een soort hofnar eigenlijk, zoals
vroeger. Wat de koning deed, was wel
gedaan. Maar toen was er ook een hof
nar die zei wat hij niet goed deed. Hij
deed dat wel op een bijzonder grappige
manier, maar en passant dacht die
koning toch... verrek, ik moet misschien
toch eens een beetje beter op mijn tellen
passen en corrigeerde vervolgens zijn
beleid. Ik denk, dat dat de functie is van
de cabaretsoort, die ik het leukste vind."
De in 1938 in Vlissingen geboren Fred
Florusse heeft van begin tot eind met
zijn zeer herkenbare stemgeluid deel uit
gemaakt van Don Quishocking, maar
heeft daarnaast ook veel radio en televi
siewerk gedaan. Om een paar dingen te
noemen: hij voorzag het fameuze VARA
radioprogramma 'In de Rooie Haan' van
teksten en was tevens mede-presenta
tor; voor diezelfde omroep maakte hij
een serie over het naoorlogse cabaret in
Nederland; hij presenteerde het school-
TV-journaal en maakte programma's
voor de Humanistische Omroep Stich
ting; hij had de hoofdrol in de gedrama
tiseerde documentaire 'Hartzeer' van Jan
van den Berg; hij was medebedenker en
redactielid van het spraakmakende TV-
programma 'De schreeuw van de
Leeuw'; hij is nu scout voor de VARA-
Cabarestafettes en bovendien adviseur
en spelregisseur op het terrein van de
kleinkunst waar hij mensen begeleidde
als (en dat zijn ze nog echt niet alle
maal): Karin Bloemen, Jack Spijkerman,
Hans Dorrestijn, Simone Kleinsma,
Pieter-Jan Hagens, Debby Petter, Joke
Bruys en Erik van Muiswinkel. Wat Fred
De cabaretgroep Don Quishocking" in 1973. V.l.n.r.: Fred Florusse, Pieter van Empelen, George Groot en
Jacques Klöters. Liggend: Ank Groot.
Zeeuws Tijdschrift 15