De Schoone Waardin in gesprek met cabaretier Fred Florusse Gerdi Preger Kent u de legendarische cabaretgroep Don Quishocking nog? Een vrouw en vier mannen, die ogenschijnlijk vanuit het niets in 1968 het Camaretten-festi- val in Delft wonnen en zo'n 15 jaar lang met een vaste bezetting en een constant hoog niveau volle zalen trokken in de Nederlandse theaters. U heeft vast hun meest succesvolle liedje 'De Oude School' (1974) met een prachtige tekst van Willem Wilmink wel eens gehoord, drie jaar geleden opnieuw uitgebracht op CD. Een liedje, dat een prachtig sfeerbeeld geeft van het leven op een lagere school in - zeg maar - jaren vijftig en terecht werd bekroond met de Louis Davidsprijs. In de Rooie Haan - als hij met deze opsomming wordt geconfronteerd - de spontane reactie ontlokt: "wat zal ik veel mensen op mijn begrafenis krijgen...". Wie over Fred en het cabaret wat meer wil weten, kan leuke uurtjes beleven met het boekje dat Fred schreef over de Nederlandse klein kunst: "Geslepen speelgoed (1991)". Dissident Heerlijk dus, om zo iemand als gast te ontvangen in het culturele zondagpro gramma 'De Schoone Waardin' van Omroep Zeeland, want dat werd niet alleen filosoferen over de diepere ach tergronden van het cabaret, maar ook lachen, dollen en oprecht genieten van sprankelende momenten en mooie tek sten. "Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik wil worden als ik later groot ben", grapt Fred aan het begin van het pro gramma, "waarmee ik eigenlijk tegen mezelf en anderen wil zeggen: blijf in godsnaam lekker bezig... en zoek en zoek en vind misschien... en stuur dan bij. "Weetje", vervolgt hij filosofisch, "wat de tragiek is van de cabaretier? Dat hij geen goeroe mag worden, maar dissi dent moet blijven. In mijn hoofd is het nog steeds zo, dat cabaret geen positief medium is", zegt hij onverwacht serieus, "je moet dus als cabaretier niet gaan zeggen, hoe het wel moet, maar je moet datgene wat zich aandient bekritiseren. Als een soort hofnar eigenlijk, zoals vroeger. Wat de koning deed, was wel gedaan. Maar toen was er ook een hof nar die zei wat hij niet goed deed. Hij deed dat wel op een bijzonder grappige manier, maar en passant dacht die koning toch... verrek, ik moet misschien toch eens een beetje beter op mijn tellen passen en corrigeerde vervolgens zijn beleid. Ik denk, dat dat de functie is van de cabaretsoort, die ik het leukste vind." De in 1938 in Vlissingen geboren Fred Florusse heeft van begin tot eind met zijn zeer herkenbare stemgeluid deel uit gemaakt van Don Quishocking, maar heeft daarnaast ook veel radio en televi siewerk gedaan. Om een paar dingen te noemen: hij voorzag het fameuze VARA radioprogramma 'In de Rooie Haan' van teksten en was tevens mede-presenta tor; voor diezelfde omroep maakte hij een serie over het naoorlogse cabaret in Nederland; hij presenteerde het school- TV-journaal en maakte programma's voor de Humanistische Omroep Stich ting; hij had de hoofdrol in de gedrama tiseerde documentaire 'Hartzeer' van Jan van den Berg; hij was medebedenker en redactielid van het spraakmakende TV- programma 'De schreeuw van de Leeuw'; hij is nu scout voor de VARA- Cabarestafettes en bovendien adviseur en spelregisseur op het terrein van de kleinkunst waar hij mensen begeleidde als (en dat zijn ze nog echt niet alle maal): Karin Bloemen, Jack Spijkerman, Hans Dorrestijn, Simone Kleinsma, Pieter-Jan Hagens, Debby Petter, Joke Bruys en Erik van Muiswinkel. Wat Fred De cabaretgroep Don Quishocking" in 1973. V.l.n.r.: Fred Florusse, Pieter van Empelen, George Groot en Jacques Klöters. Liggend: Ank Groot. Zeeuws Tijdschrift 15

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1995 | | pagina 17