„Dat stro-projekt was op de dijk bij
Assenede. Dat stro kende ik een beetje
en ik vond de kleur heel mooi, zeker als
de ondergaande zon er langs scheerde.
En op een bepaald moment, ik weet niet
waarom, kreeg ik een inval. Als je aan de
zee komt - dat is een soort gevoel -
moet ik altijd even op die dijk gaan kij
ken. En toen dacht ik, 'stel, ik ben boer
en ik zit ik in dat landschap'. Op een
gegeven moment wil hij gewoon zien
waar die zee is. Dus dan pakt hij alles bij
elkaar en daar maakt hij een toren van.
Dat heb ik ook gedaan, zestien meter
hoog. Een zeildoek aan de voorkant van
de toren hield de boel bij elkaar. Die had
ook de funktie om het aanstormende
water als het ware af te weren, als
scheepsboeg, zeg maar. En om dat te
financieren heb ik bronsjes gemaakt en
daar zijn er een paar van verkocht."
„Een jaar of twee jaar later, heb ik een
soort artificiële grens gemaakt. Ik wist
toen al wel dat je heel veel moet doen
om dat landschap te beheersen. Die
grens heeft te maken met al die gebie
den op de wereld, waar zomaar een
grens in getrokken is. Gewoon lukraak.
Ik heb palen gebruikt, die vond ik mooi.
Met de punten naar boven kwamen ze
heel agressief over.
Dat was één van de eerste keren dat ik
de sponsoring-weg heb bewandeld. Ik
heb de stoute schoenen aangetrokken
en ben op een palenboer uit Goes afge
stapt. Om die man aan het verstand te
brengen dat ik die palen ondersteboven
zou gaan gebruiken voor een kunst
werk, kostte even wat moeite. Maar ze
waren enthousiast, ik mocht er mee
nemen zoveel ik wilde. Genoeg om een
rij van 36 meter te maken. Ze stonden
zo'n meter of vijf, zes de grond in."
En de lemmingen, dat was dus het voor
laatste project, in '89 Hoe kwam je
daar nou op?
„Ja, misschien kwam het door de loka-
tie. Er was een dijk en een putje met
water. Nou dat vond ik dus wel een
mooie plaats. Waarschijnlijk omdat je
met dat idee een beetje speelt, je hebt
iets gelezen, dat zit dan toch ergens van
boven. Ik heb toen zesenzeventig bijna
levensgrote poppen gesneden uit isola
tiemateriaal, styrofoam. Ze stonden daar
alsof ze collectief blindelings het water
in wilden springen. Net als lemmingen
eens in de zoveel tijd massaal zelfmoord
plegen. Zie het maar als een commen
taar op het maatschappelijk gebeuren."
Han Dey draait daar soepel in mee.
Genoeg om zijn eigen gang te kunnen
gaan. En af en toe zijn sporen na te
laten...
24 Zeeuws Tijdschrift
