Zeeland door de lens van Rob van Hoek
Hij wordt een beetje moe van al die
nieuwe televisiezenders op de buis.
Gaat dan net zo lief in de serre achter
zijn schildersezel zitten.
"Als ik dat overweldigende aanbod zie,
waar je naar kunt kijken, denk ik steeds
vaker: ach, laat ook maar. 't Is me
gewoon te veel. Ik word steeds selec
tiever, heb ik gemerkt. Nieuws, een
mooie documentaire, een goede speel
film. Dan heb je het wel gehad. Soms
schuif ik even bij, als ik aan de reacties
van mijn vrouw merk, dat er iets bij
zonders op de televisie is. Maar ver
der
Rob van Hoek (53) is al zo'n kleine
30 jaar Zeeuws redacteur voor de
NPS(=Nederlandse Programma Stich-
ting)-rubriel< "Van Gewest tot Ge
west". Ooit als schrijvend journalist be
gonnen bij de PZC, gevolgd door een
kort uitstapje naar De Telegraaf, mag
hij zich nu met recht een "ouwe rot" in
het televisievak noemen. Eentje die het
Gerdi Preger
ambachtelijke van zijn werk hoog in het
vaandel heeft staan. Die niet alleen oog
heeft voor de inhoud, maar ook voor
de vorm. "De vorm zorgt ervoor of iets
wel of niet goed over komt; vormgeven
is ook: intenser maken".
Maar ook eentje die geen genoegen
neemt met oppervlakkigheid en precies
wil weten, waarom dingen zijn zoals ze
zijn en hoe ze werken. Die bovendien
z'n idealisme, waar hij ooit mee is
begonnen, nog niet kwijt is.
"Het educatieve aspect van televisie
spreekt me nog steeds aan", verklaart
Van Hoek, "dat was vroeger ook al zo.
Met de slogan "kennis is macht" in
mijn achterhoofd, hoopte ik door het
informatieve in mijn werk iets te kun
nen verbeteren aan de samenleving.
Nu lijkt het er een beetje op, dat grote
delen van de samenleving alleen maar
"zoet" gehouden willen worden, waar
door televisie tot een goedkope amuse-
mentsvorm dreigt te verworden."
Lichaamstaal
Hij constateert het als een nuchter feit
en neemt een slok koffie. De stilte bin
nen doet weldadig aan. Buiten geselt
de regen de in het rode pak gestoken
postbode, die onverschrokken langs de
huizen gaat.
De Lange Jan - vanaf de Noordsingel
waar de familie Van Hoek woont heb je
een prachtig zicht op de torenspits - is
in een geheimzinnige nevel van regen
flarden gehuld.
Rob van Hoek, in een blauwe fauteuil
met de rug naar het venster, zegt
bedachtzaam: '"t Is jammer, dat televi
sie als medium niet optimaal wordt
gebruikt. En dat zal alleen maar slech
ter worden, ben ik bang, want de nieu
we generatie programmamakers heeft
nooit anders gewerkt dan met video
banden en daarmee is in de praktijk
een aantal mogelijkheden tot vormge
ving - zoals die bij film wel mogelijk
was - verdwenen.
Je kunt in videobanden namelijk niet
knippen; je kunt niet even bepaalde
montages uitproberen. Daardoor wor
den tv-produkties "vlakker". Dat wordt
dan de norm, helaas. Wat ik een goeie
vorm van televisie vind?"
Er wordt even diep nagedacht. "Echt
goede televisie vind ik bijvoorbeeld live
sport-programma's. Het is toch fantas
tisch, dat je daar gewoon direkt bij
betrokken kunt zijn, vanuit een luie
stoel in je huiskamer. Verder vind ik
televisie in zijn algemeenheid zeer ver
helderend. Zelfs als het om z.g. "praat
programma's" gaat, waarvan je het
gevoel zou kunnen krijgen, dat het
meer voor radio geschikt is. Lichaam
staal zegt zo veel, als je er op let! Je
kunt duidelijk zien, of iemand zit te lie
gen of niet. Overigens vind ik die talk
shows een heel goedkope manier om
tijd te vullen. Vooral als het live is. Als
er dan toch gepraat moet worden, pleit
ik ervoor om zo'n programma op te
nemen en goed te monteren. Zo kun je
de spanningsbogen in een gesprek in
de gaten blijven houden en de aan
dacht vasthouden. Een talkshow vind ik
overigens de enige televisevorm, waar
in een presentator zich mag manifeste
ren. Als hij goed is tenminste, zoals
Adriaan van Dis. Die had duidelijk zelf
een dragende rol in het geheel. Paul
Rob van Hoek en cameraman tijdens opnamen voor de documentaire 'Vissershaven Vlissingen' in 1988.
Zeeuws Tijdschrift 7
