Muziek
Hij hield zich verre van 'de literaire
kringendeed niet mee aan coterieën in
de Randstad. Zou dat ook niet een gro
tere waardering, erkenning en bekro
ning in de weg hebben gestaan? Hij kan
het niet geloven.
,,Als je dat werkelijk meent, zou het
betekenen dat je de mensen die je werk
moeten beoordelen verschrikkelijk laag
aanslaat. Dat mag je toch niet veronder
stellen, dat zou toch heel erg zijn? Ik
hoor ook wel eens zeggen dat de wereld
zo in elkaar zit. Maar ik durf gewoon
weg niet de mensen die -laten we nu
maar eens zeggen- over prijzen gaan, zó
bitter laag aan te slaan dat ze zich daar
door zouden laten leiden! En of het feit
dat ik in Zeeland woon meespeelt? Ik
weet het niet. Dat zou toch wel heel erg
zijn. Sorry voor hen, zou ik dan willen
zeggen!"
Muziek speelt een belangrijke rol in zijn
leven, van jongs af aan. Piano en vooral
clavecimbel. Scarlatti is de lievelings
componist.
,,Dat zal ook wel door de genen bepaald
zijn. Ik weet het niet. De familie van
moeders kant was erg muzikaal. Een
voorvader was orgelbouwer en organist
en ook mijn moeder was een goed pia
niste, voor haar plezier. Zij was onderwij
zeres van beroep en is al heel vroeg
begonnen mij pianoles te geven, later
heeft ze me leraren gegeven. Ik was er
nogal goed in, zo had ik dus wellicht ook
in de muziek door kunnen gaan wanneer
ik dat per se gewild had. Maar het stond
me niet zo erg aan omdat ik altijd de
gedachten heb gehad datje zelf alleen
maar kunt reproduceren wat anderen
hebben bedacht. Ik wilde toch liever iets
scheppen en bovendien had ik niet echt
de persoonlijkheid van een pianist. Kon
mij niet zo presenteren, dat had mijn
moeder ook. Zij speelde het beste wan
neer ze helemaal alleen was en niemand
luisterde en haar -bij wijze van spreken-
op de vingers keek. In tegenstelling tot
de heersende mening destijds, koos ik
voor clavecimbel want dat instrument
heeft ongekende mogelijkheden. Het
heeft vast ook met een vorm van recal-
citrantie te maken maar ik vind de piano
maar een krukkig instrument.
De muziek -vooral dan die van Scarlat
ti- klinkt ook door in zijn poëzie. In een
aantal gedichten refereert hij er recht
streeks aan, in veel anderen is er iets
van de muzikale lichtvoetigheid van
Scarlatti terug te vinden. Hij spreekt zelf
altijd over verzen als hij het over zijn
gedichten heeft. Dat zegt genoeg.
,,lk vind muziek misschien wel de gewel
digste kunst die er is. Ik zou muziek nog
wel boven poëzie willen stellen. Maar
dan zit je wel altijd met het gegeven dat
je afhankelijk bent van een uitvoerder,
wanneer je het niet zelf doet. Scarlatti
was ook een uitstekend uitvoerder; ooit
won hij een echte wedstrijd op clave
cimbel van Handel, toch ook geen klei
ne jongen. Dat is natuurlijk iets anders,
maar bij muziek blijf je dus altijd afhan
kelijk van anderen, terwijl je het met
poëzie zelf in de hand hebt."
Hij mag graag 'een poosje per dag' naar
muziek luisteren, oude muziek dus, én
genieten van zijn rijke kunstcollectie.
Oude kunst, wel te verstaan. De kamers
van het huis in Kloetinge zijn er mee
gevuld. Hij geeft graag een kleine rond
leiding. Het Verre Oosten (Indonesië,
Thailand, Birma) en Afrika hebben zijn
voorkeur. Een strikt persoonlijke keuze.
In alle tijden en in alle culturen én in
alle afdelingen van kunst zijn er naar
mijn idee zo ontzettend veel afschuwe
lijk lelijke dingen gemaakt. Ze konden
er in de Oudheid ook wat van hoor, die
Siciliaanse vazen bijvoorbeeld met die
snorkels en allerlei gifgroene en roze
kleurtjes. Afzichtelijk, werkelijk waar.
Dus oude kunst, ja graag, maar dan wel
naar mijn idee geselecteerd. Dingen die
ik mooi vind. Ik deel het heel eenvoudig
in: zou je er mee willen leven of zou je
het nog niet cadeau willen krijgen, als je
er mee moest leven? Als ze heel kost
baar zijn zou ik ze wel willen krijgen om
ze onmiddellijk te kunnen verkopen,
maar als ik er mee moest léven, als ik ze
neer moest zetten? Ik zou ze nog niet
cadeau willen krijgen."
We praten over vogels, kippen en dui
ven. Hij hield ze al als kind en nog
steeds is hij een groot liefhebber van
bijzondere duiven. Vinkduiven en later
Saksische Witstaarten, een bijna uitge
storven ras van sierduiven. En over het
Zuid-Bevelands dialect, dat hij uitste
kend beheerst en dat steeds minder
gesproken wordt. Over koken en lekker
eten -hij is een zeer goede kok, maar
kookt nooit voor gezelschappen-, prefe
reert culinair genot in kleine kring. En
dan: de toekomst.Hij kijkt nog steeds
vooruit, met enige reserve weliswaar.
,,Nu neem ik even aan dat ik -punt één-
blijf leven en dat mijn gezondheid goed
blijft. Dat dus voorop gesteld, maar dan
is er nog zo veel te doen: de vertalingen
van het Verzameld Werk van Plato, dat
zal niet klaar zijn voor 2003. Die dag
boeken gaan natuurlijk ook gewoon
door, zolang ik kan blijven schrijven.
Maar ik hoop toch ook dat ik nog wel
eens gedichten zal schrijven. Dat is iets
in de verdere toekomst. Daar kun je
namelijk niet voor gaan zitten. Je kunt
niet zeggen: lekker een lege dag voor
me, ik ga eens aan mijn bureau zitten en
nu een paar gedichten schrijven. Zo
werkt het niet. Mijn devies is -en dat
geef ik ook altijd als raad aan iedereen-
als je het laten kan, moet je het niét
doen.
„Je wist het toch: je schoonheid is niets,
een mensenleven niets, de aarde niets,
en verzen schrijven, ach, maar ik kus
voorzichtig
de prismakleuren in de haartjes op je
pols:
zo lang het duurt een eeuwigheid
gelukkig
(fragment uit:'Eeuwigheid', uit de bun
del: Herakles op de tweesprong, 1974)
6 Zeeuws Tijdschrift