Muziek Hij hield zich verre van 'de literaire kringendeed niet mee aan coterieën in de Randstad. Zou dat ook niet een gro tere waardering, erkenning en bekro ning in de weg hebben gestaan? Hij kan het niet geloven. ,,Als je dat werkelijk meent, zou het betekenen dat je de mensen die je werk moeten beoordelen verschrikkelijk laag aanslaat. Dat mag je toch niet veronder stellen, dat zou toch heel erg zijn? Ik hoor ook wel eens zeggen dat de wereld zo in elkaar zit. Maar ik durf gewoon weg niet de mensen die -laten we nu maar eens zeggen- over prijzen gaan, zó bitter laag aan te slaan dat ze zich daar door zouden laten leiden! En of het feit dat ik in Zeeland woon meespeelt? Ik weet het niet. Dat zou toch wel heel erg zijn. Sorry voor hen, zou ik dan willen zeggen!" Muziek speelt een belangrijke rol in zijn leven, van jongs af aan. Piano en vooral clavecimbel. Scarlatti is de lievelings componist. ,,Dat zal ook wel door de genen bepaald zijn. Ik weet het niet. De familie van moeders kant was erg muzikaal. Een voorvader was orgelbouwer en organist en ook mijn moeder was een goed pia niste, voor haar plezier. Zij was onderwij zeres van beroep en is al heel vroeg begonnen mij pianoles te geven, later heeft ze me leraren gegeven. Ik was er nogal goed in, zo had ik dus wellicht ook in de muziek door kunnen gaan wanneer ik dat per se gewild had. Maar het stond me niet zo erg aan omdat ik altijd de gedachten heb gehad datje zelf alleen maar kunt reproduceren wat anderen hebben bedacht. Ik wilde toch liever iets scheppen en bovendien had ik niet echt de persoonlijkheid van een pianist. Kon mij niet zo presenteren, dat had mijn moeder ook. Zij speelde het beste wan neer ze helemaal alleen was en niemand luisterde en haar -bij wijze van spreken- op de vingers keek. In tegenstelling tot de heersende mening destijds, koos ik voor clavecimbel want dat instrument heeft ongekende mogelijkheden. Het heeft vast ook met een vorm van recal- citrantie te maken maar ik vind de piano maar een krukkig instrument. De muziek -vooral dan die van Scarlat ti- klinkt ook door in zijn poëzie. In een aantal gedichten refereert hij er recht streeks aan, in veel anderen is er iets van de muzikale lichtvoetigheid van Scarlatti terug te vinden. Hij spreekt zelf altijd over verzen als hij het over zijn gedichten heeft. Dat zegt genoeg. ,,lk vind muziek misschien wel de gewel digste kunst die er is. Ik zou muziek nog wel boven poëzie willen stellen. Maar dan zit je wel altijd met het gegeven dat je afhankelijk bent van een uitvoerder, wanneer je het niet zelf doet. Scarlatti was ook een uitstekend uitvoerder; ooit won hij een echte wedstrijd op clave cimbel van Handel, toch ook geen klei ne jongen. Dat is natuurlijk iets anders, maar bij muziek blijf je dus altijd afhan kelijk van anderen, terwijl je het met poëzie zelf in de hand hebt." Hij mag graag 'een poosje per dag' naar muziek luisteren, oude muziek dus, én genieten van zijn rijke kunstcollectie. Oude kunst, wel te verstaan. De kamers van het huis in Kloetinge zijn er mee gevuld. Hij geeft graag een kleine rond leiding. Het Verre Oosten (Indonesië, Thailand, Birma) en Afrika hebben zijn voorkeur. Een strikt persoonlijke keuze. In alle tijden en in alle culturen én in alle afdelingen van kunst zijn er naar mijn idee zo ontzettend veel afschuwe lijk lelijke dingen gemaakt. Ze konden er in de Oudheid ook wat van hoor, die Siciliaanse vazen bijvoorbeeld met die snorkels en allerlei gifgroene en roze kleurtjes. Afzichtelijk, werkelijk waar. Dus oude kunst, ja graag, maar dan wel naar mijn idee geselecteerd. Dingen die ik mooi vind. Ik deel het heel eenvoudig in: zou je er mee willen leven of zou je het nog niet cadeau willen krijgen, als je er mee moest leven? Als ze heel kost baar zijn zou ik ze wel willen krijgen om ze onmiddellijk te kunnen verkopen, maar als ik er mee moest léven, als ik ze neer moest zetten? Ik zou ze nog niet cadeau willen krijgen." We praten over vogels, kippen en dui ven. Hij hield ze al als kind en nog steeds is hij een groot liefhebber van bijzondere duiven. Vinkduiven en later Saksische Witstaarten, een bijna uitge storven ras van sierduiven. En over het Zuid-Bevelands dialect, dat hij uitste kend beheerst en dat steeds minder gesproken wordt. Over koken en lekker eten -hij is een zeer goede kok, maar kookt nooit voor gezelschappen-, prefe reert culinair genot in kleine kring. En dan: de toekomst.Hij kijkt nog steeds vooruit, met enige reserve weliswaar. ,,Nu neem ik even aan dat ik -punt één- blijf leven en dat mijn gezondheid goed blijft. Dat dus voorop gesteld, maar dan is er nog zo veel te doen: de vertalingen van het Verzameld Werk van Plato, dat zal niet klaar zijn voor 2003. Die dag boeken gaan natuurlijk ook gewoon door, zolang ik kan blijven schrijven. Maar ik hoop toch ook dat ik nog wel eens gedichten zal schrijven. Dat is iets in de verdere toekomst. Daar kun je namelijk niet voor gaan zitten. Je kunt niet zeggen: lekker een lege dag voor me, ik ga eens aan mijn bureau zitten en nu een paar gedichten schrijven. Zo werkt het niet. Mijn devies is -en dat geef ik ook altijd als raad aan iedereen- als je het laten kan, moet je het niét doen. „Je wist het toch: je schoonheid is niets, een mensenleven niets, de aarde niets, en verzen schrijven, ach, maar ik kus voorzichtig de prismakleuren in de haartjes op je pols: zo lang het duurt een eeuwigheid gelukkig (fragment uit:'Eeuwigheid', uit de bun del: Herakles op de tweesprong, 1974) 6 Zeeuws Tijdschrift

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 1996 | | pagina 8